De bescherming van persoonsgegevens en privacy van personen is in de praktijk drastisch aan het veranderen de laatste jaren. Niemand wil te koop lopen met wat hij of zij doet, en iedereen heeft zijn eigen persoonlijke ruimte nodig. Weet men echter hoe de samenleving keer op keer inbreuk maakt op de Recht van privacy?
Wie gebruikt tegenwoordig niet zijn mobieltje om even snel te internetten of een gratis programma, de zogenaamde App, te downloaden om gebruik van te maken? Je hoeft maar over straat te lopen en overal zie je telefoons en mensen die druk bezig zijn met hun draadloze toestel. De voordelen zijn natuurlijk gemakkelijk op te sommen, het is handig, altijd binnen bereik en meestal met een abbonement nog gratis ook! Echter is de gemiddelde burger meer geneigd om de voordelen uit te zoeken, dan de nadelen!
Onderzoek heeft aangetoond dat verscheidene mobiele telefoons ongevraagd persoonsgegevens van de gebruiker doorsturen naar derden. Dit recht eigenen de telefoonmaatschappij’s zich toe, door dit als punt te noemen in het algemene voorwaarden, want wie leest vandaag de dag nu nog de algemene voorwaarden? Even rondvragen op straat brengt al snel naar voren dat niemand algemene voorwaarden uberhaupt leest, ze staan bekend als lange teksten met moeilijke woorden, waar toch altijd akkoord mee moet worden gegaan. Geen onverwachte conclusie, wanneer de A.V. met simpel Nederlands zou worden gebracht zou niemand het meer accepteren.
Hetzelfde probleem geldt voor de zogenaamde App’s. Wanneer een telefoon een verbinding heeft met het internet is het mogelijk deze (meestal) gratis programma’s te downloaden. Denkt u hierbij aan bijvoorbeeld spelletjes, een App dat de gebruiker tips geeft voor een fitnessprogramma of een functie om gratis met vrienden te chatten (bekend onder de naam WhatsApp, Pingchat). Deze ogenschijnlijk fijne gratis programma’s eigenen zichzelf het recht toe uw persoonlijke informatie door te spelen aan derden en verdienen hier bakken met geld aan.
Ter illustratie zal ik een kort voorbeeld schetsen. Bedrijf ‘Multimedia’ heeft een nieuwe wasmachine uitgevonden en wil deze graag aan de man brengen. Multimedia maakt folders met reclame waarin de wasmachine wordt aangeprezen alleen hebben ze nog adressen en namen nodig van mensen waar deze folders heen gestuurd kunnen worden. Hiervoor nemen ze contact op met uw telefoonmaatschappij, die vervolgens tegen betaling uw naam en adres doorstuurt. Gevolg van dit alles, u krijgt ongevraagd reclame thuisgestuurd waar u niet op zit te wachten.
Echter gaat deze schending van privacy verder. Stel u gaat een dagje shoppen in Rotterdam met de auto. Bent u zich ervan bewust dat er in het centrum van Rotterdam honderden camera’s hangen die elke vierkante meter van Rotterdam in de gaten houden? Dat deze bedient worden door agenten die elk individueel persoon voor een bepaalde tijd mogen volgen door het hele centrum van Rotterdam? Daarnaast worden al deze camerabeelden ook nog dagen na de opname bewaard. De grote vraag bij dit soort acties die opkomt is, hoe zit het met de veiligheid van deze gegevens? Wat als gegevens in verkeerde handen terechtkomen?
U heeft uw laatste kleding aangeschaft en stapt weer in de auto om naar huis te rijden. Dan is er nog de kentekenscanner van de politie, waarmee elk individueel kenteken van elke bestuurder wordt gescand op het uit hebben staan van boetes, uit te zitten straffen ect. De discussie loopt momenteel in de Tweede Kamer (januari 2011) en er wordt gepleit voor het behouden van deze gegevens voor een termijn van veertien dagen.
Waar voorstanders dit soort methodes zullen stellen dat ze ’toch niets te verbergen hebben’ en tegenstanders zich terecht zullen beroepen op hun privacy, is de discussie de wereld nog niet uit. Natuurlijk is het belangrijk dat criminelen hard worden aangepakt, maar waar ligt de grens? Het is een agendapunt waar privacy en criminelenbestrijding lijnrecht tegenover elkaar staan. Of en waar de uiteindelijke grens getrokken zal worden, de tijd zal het ons leren.
