Dood was gewoon een tijdelijke onderbreking, in plaats van volledige beëindiging van het leven. Het eeuwige leven werd gewaarborgd door middel van vroomheid aan de Goden. Ieder mens bestaat uit het Fysieke Lichaam welk we de KA, de BA en de AKH noemen. De Naam en Shadow werden ook Levende Wezens benoemd. Om van het AfterLife – het Leven Ná de Dood – te genieten moeten al deze elementen worden ondersteund en beschermd worden tégen schade.
De Egyptenaren hadden een extreem uitgebreide geloof in de dood en het hiernamaals. Zij geloofden dat de mens een KA bezat – KA staat voor Levens Kracht -, die het lichaam op het punt van de dood achter laten. In het Leven krijgt de KA zijn voeding van eten en drinken, dus word aangenomen, dat de KA offers van voedsel en vocht moet blijven ontvangen. Na de dood kan KA nog stees de Spirituele essentie van verbruik ontvangen. Elk person had ook een BA, dat is de set van Geestelijke kenmerken die uniek zijn voor elk persoon. In tegenstelling tot de KA blijft de BA bevestigd aan het lichaam ná de dood.
Egyptische begrafenis Rituelen zijn bedoeld om de Ba los te maken van het Lichaam, zodat hij vrij kan bewegen en om het weer met de KA te hechten, zodat het op kan leven als een AKH. Het is echter belangrijk dat het lichaam van de overledene behouden blijft, zoals de Egyptenaren geloofden dat de BA terug in zijn lichaam komt om elke avond nieuw leven te ontvangen voordat deze in de ochtend ontstaat als AKH.
Egyptenaren geloofden ook, dat gemuificeerd worden en in een sarcophagus – dat is een ancient Egyptische doodskist – gelegd worden, de enigste manier was om een AfterLife – dat is een Leven Ná de Dood – te hebben. Alleen dan wanneer het lijk naar behoren wordt gebalsemd en begraven word in een Mastaba, dan kunnen de doden opnieuw leven in de Fields of Yalu en de Zon begeleiden naar zijn dagelijkse opkomst. Vanwege de gevaren in het hiernamaals, werden de overledenen geplaatst in een tombe.
Om het leven voor alle eeuwigheid te bewaken en aan de voorzijde van Osiris te worden gepresenteerd, wordt het lichaam bewaard door mummification – mummificeren. Dit zodat de Ziel zich kan herenigen met lichaam en zijn plezier kan beleven in het AfterLife.
Het belangrijkste proces van mummifiation is het behoud van het lichaam door het drogen met behulp van Natron. Natron is een natuurlijk materiaal, gevonden in Wadi Natrun, dat is als een combinatie van zuiverings-zout en zout. Het lichaam wordt afgetapt van vloeistoffen en links met de huid, haar en spieren behouden.
Dit proces was beschikbaar voor iedereen die het zich kon veroorloven. Men geloofde zelfs dat degenen die zich dit proces niet konden veroorloven toch nog steeds het plezier van AfterLife kon genieten met de juiste Reciting van Spells – Reciteren van Spreuken. De meest klassieke en gemeenschappelijke meethode voor mummificatie dateert uit de 18e Dynastie. De eerste stap was de Inwendige Organen en Vloeistoffen te verwijderen, zodat het lichaam niet zou vergaan. De balsemers haalde de hersenen uit de schedel, doormiddel van een proces genaamd excerebration door een scherp voorwerp in het neusgat te plaatsen, waarna deze de hersenen doorboorden en de hersenen liquid – vloeibaar werden. De hersenen werden eruit te gooien, omdat men dacht dat het Hart deed denken. De volgende stap was het verwijderen van de Interne Organen, de Longen, het Lever, de Maag en de Darmen. Deze werden geplaatst in Canopic Potten met deksels in de vorm van de Hoofden van de Beschermende Goden, de Vier Zonen vn Horus. Het Hart bleef in het Lichaam, omdat in de Hal van het Oordeel deze zou worden afgewogen tegen de Veer van Ma’at. Nadat het lichaam werd gewassen met Wijn, werd deze gevuld met zakken Natron. Het droogproces duurde 40 dagen.
Het tweede deel van het proces duurde 30 dagen. Dit was de tijd waarin de overledene veranderde in een Semi Divine Being – dat betekend Semi Goddelijke Wezen. Alles wat er dan nog in het lichaam ná het Eerste Proces zit wordt verwijderd, gevolgd door het aanbrengen van de Eerste Wijn en dan de Oliën. De Olien waren Rituele Doeleinden, alsook het voorkomen van de Ledematen en Botten Breken tijdens het Wikkelen. Het Lichaam werd soms gekleurd met een Gouden Hars. Dit beschermde het Lichaam tegen Bacteriën en Insecten. Dit was ook gebaseerd op de overtuiging dat Goddelijke Wezenz vlees hadden van Goud. Het Lichaam was gewikkeld in verband met amuletten, terwijl een Priester Prayers Recited en Incense Branden. Het aankleden gebood Physical Protectection – dat betekend; Lichamelijke Bescherming – en de Rijkere hadden zelfs een Begrafenis Masker op.
Tijdens deze 70 dagen durende Ceremoniële Proces zijn allen aangesloten op Osiris en tijdens de Lengte dat de Ster Sothis afwezig was van de Hemel.
Veel mummies werden voorzien van enige vorm van literatuur om mee te nemen naar het hiernamaals. De meeste literatuur bestaat uit lijsten van spreuken en instructies voor het navigeren van het hiernamaals. Tijens het Oude Rijk, alleen de Pharao had toegang tot dit materiaal, dat wetenschappers de Piramide Teksten noemen. De Piramide Teksten zijn een verzameling van Spreuken om de Koninklijke Opstanding te verzekeren en de Pharao te beschermen tegen diverse kwaadaardige invloeden. De Pharao Unas was de éérste die deze verzameling van spreuken gebruikte, zoals deze en een paar later gedateerde Pharao’s deze inscripties hebben geschreven op de muren van hun piramides. Deze teksten werden individueel gekozen uit een grotere bank van spreuken.
Aangekomen bij bij de beloning in het AfterLife was een veeleisende beproeving, die een zonde-vrije hart en de kunst van Reciting Spells, Passwords en Formules van de Book of the Dead. In de Hall of Two Truths, het hart van de overledene werd aldaar gewogen tegen de Shu Feather of Thruth en Justice uit de Hoofdtooi van de Godin Maát. Als het hart lichter was dan de veer, konden ze het hart doorgeven, maar als het hart zwaarder was, zou deze worden verslonden door de Demon Ammit.
