Ik ben een vrouw van 34, en op een moment nu op mijn leven gekomen waar er een hoop veranderd. Ik ga heel anders in het leven staan, dit wil ik met jullie delen, met mijn artikelen. Stap voor stap hoop ik anderen ook te helpen, door een voorbeeld te geven hoe het mij is gegaan. Ik hoop dat jullie met veel plezier lezen, en dat ieder zijn eigen stukje eruit kan halen.
Eye-opener
Daar zit ik dan op me werk, van het weekend zo een eye-opener gehad! Ik voelde me ondanks alle problemen, als of ik op wolken liep, ik had energie voor wel duizend mensen. En nog het meest bijzonder ik was tot aan dat ik wou slapen gewoon echt fit. Nou zullen de meeste mensen denken nou ja problemen, het zal wel… Ik zal het in het kort uitleggen, mijn vader heeft anderhalf week geleden te horen gekregen dat hij eigenlijk uit behandeld is en heeft uitzaaiingen. Er is een “conflict” in onze vrienden groep, ik ben 3 jaar aan het vechten om mij beter te voelen naar een dood geboorte van de mooiste dochter. Heb al 3 jaar zware paniek/ hyperventilatie, baan kwijt geraakt, en weer opnieuw aangenomen, enz. enz. enz. Dus problemen, of zware tijden die zijn er tot anderhalf week geleden de dag voor dat ik mijn vader sprak. Op een dinsdag, ben ik naar een voet reflex mevrouw geweest. Zo een ontzettend lieve dame, zo open, zo eerlijk! Mijn wereld is omgedraaid, ik ben heel sceptisch, maar ik geloof nu!
De Ingeving
Zaterdag ervoor ben ik bij Joy’s geweest in Loosdrecht, ik had tiental keren naar een ring gekeken.. Maar vond het veel geld, dus elke keer nee ik ga het niet doen! Mijn gezin zwemt niet in het geld, en met 3 mooie mannen in de groei moet je soms keuzes maken. Maar nu was het anders, ik zag weer die ring, mijn moeder bij mijn zijde… Ik kon het niet laten, ik had al zulke grote stappen gemaakt. Ik ga hem kopen, het is een ring geworden met de tekst erop “wish, dream and believe”. Ik ben geconstateerd met zware ADHD, jaren een hoofd met hyperactiviteit, en jaren heb ik aan struisvogel politiek gedaan. Het was tijd, tijd om mij zelf te belonen. Het voelde goed, het was goed! Ik volgde mijn gevoel.. Mijn ring kosten € 45,-.. Maar het gevoel wat ik ontving oneindige trots!
Voet-Reflex
Terug naar Ilona, de lieve dame, de “voetreflex mevrouw”, Dinsdag, een dag nooit te vergeten, zwaar in me hoofd, met paniek en onrust in me lijf ga ik naar haar toe. Ik ga liggen, ze legt het een beetje uit, en gaat aan de slag.. Hele gesprekken gingen heen en weer, en het deed zo’n zeer.. Elk punt wat in mijn pijn of onrustig was, deed zeer in mijn voeten. Zo’n aparte ervaring, iets wat ik niet kan beschrijven. Uit het niks vraagt Ilona aan mij, hoe lang denk je dat je vader nog leeft? Ik kijk haar aan, wij beide schokken van haar vraag.. Maar ik kan geen antwoord geven, in mijn hoofd dat was makkelijk, ik zeg dan eeuwig, alleen mijn hoofd en hart zaten niet op een lijn. Ik kon het niet zeggen! Ik kon het niet uit me keel krijgen, de woorden zaten vast… Sorry zei ze, ik weet niet waarom ik dat vroeg.. En eigenlijk zijn we zo weer verder gegaan. Aan het einde zegt Ilona, meissie, weet je wat jij moet doen, de boek lezen The Secret. Toen ik thuis kwam, ben ik gelijk naar Bol.com gegaan, en heb de boek besteld, ik moest het doen, mijn gevoel gaf mij een soort van commando, waar ik gehoor aan moest geven.
Onrust Waarom?!
Woensdag, mijn werk dag, een volle werkdag.. De hele dag pijn in me buik, onrust in me lijf! Ik voelde me zo naar, moe, verdrietig, allemaal emoties stroomde door mijn lijf.. Woensdag, wat zal ik blij zijn als ik in mijn bed lig dacht ik. Woensdag eten wij altijd bij mijn schoonouders, met zijn allen, nou dat zijn er een hoop, samen met alle kinderen. Net voor het eten, gaat mijn telefoon.. Ik kijk, mijn vader, en ik schik. Ik moet opnemen, ik moet hem te woord staan. De zenuwen schieten door mijn lijf, pijn in buik wordt erger, en ik ben bang. Ik neem op en probeer rustig over te komen, hij klinkt down en alle alarmbellen gaan af in mijn lichaam, dit is niet goed. Mijn vader vertelde dat hij uitzaaiingen in zijn maag heeft, en het zit in zijn lymfebaan. Mijn wereld stort in, de hoop verdween, ik kon het niet geloven, de tranen rolde over mijn wangen! Me vader geeft mijn stiefmoeder aan de lijn hij kon het ook niet aan. Ik zeg nog tegen hem we geven niet op, het is niet over dat geloof ik niet, na vier jaar knokken, vanaf de eerste constatering.. dan kan het niet zo eindigen! We praten en snikken nog even, en hangen op! Mijn avond, was kapot… en toen voelde ik een lampje naast me letterlijk op lichten. Pijn in mijn buik, onrustig, paniek… ik voelde het, ik voelde dat slecht nieuws aan kwam. Mijn gevoel wist het, mijn gevoel was mij aan het voor bereiden.
Bewust
Zit ik dan op me werk, vanmorgen was het toch ontspannen, ik had zelfs de tijd niet door. Lekker mijn spelletje aan het spelen, bakkie koffie erbij.. Mijn middelste moet ik zo naar school brengen.. Ik wil niet nog de echt namen kwijt van mijn kinderen. Ik zal ze Jan (10 jaar), Pietje (4 jaar) en Puk (1 jaar) noemen. Pietje moet om 8.30 naar school zoals alle kinderen in Nederland. Na dat ik mijn Pietje op school heb afgezet rij ik door naar mijn werk. Bij Pietje moet je altijd een heel ritueel doen. Het is een schat die zich echt aan structuur vast houd. Regelmaat, en houdt niet van veranderingen. Ik besef dat ik laat ben en roep hem, we rijden naar school en zijn op de valreep binnen. Na heel veel kusjes en twee keer zwaaien rij ik door naar me werk. In de auto wil ik graag een vrolijk liedje.. En of ik nou alle liedjes leuk vind of het was niet het liedje wat mij pakte ik weet het niet, maar heb alleen maar zitten zappen.. Lang leven Spotify;-) Aangekomen op me werk, gaat het lekker… Tot dat ik lekker even strek, knak hoor ik.. BAM… Paniek slaat toe, ik laat de negatieve gedachten toe in mijn hoofd. Ja hoor daar gaan we weer, steek in me linker borst, duizelig, moe ik voel mij binnen 3 tellen compleet ellendig. Niemand beseft wat paniek is, tot dat je het zelf mee maakt… Ik staar naar me scherm en ga mijn ademhaling tellen, zorg dat ik goed door mijn buik adem. Na dat ik het gevoel een beetje kwijt raak pak ik mijn telefoon en ga rustig naar mijn foto’s kijken. De foto’s die bijzonder voor me zijn. Ik voel het nog meer weg zakken… Op moment dat ik de “meditatie” een beetje loslaat concentreer ik op de geluiden om me heen.. Ik hoor me collega’s praten, ze zijn aan het geinen, maar ondertussen hoor ik het negatieve klaagzang er tussen door. Het bewust worden van je gedachten, het bewust worden van hoe vaak negatieve gedachten en woorden om je heen vliegen. Alleen maar het bewust worden. Je zal schikken, ik ben er bewust van.. Maar dat een ander zo wil denken dat is prima, maar ik laat het niet toe in mij! Ik bescherm mij! Ik sta in mijn eigen kracht! Zodra ik de woorden zie en terug lees, zakt mijn paniek helemaal weg! Ik ben er weer!!
