Veel vragen hebben we in en over het leven, keuzes maken we dagelijks. Naarmate je meer levenservaring hebt, denk je veel te weten. Maar toch blijven er altijd vragen onbeantwoord. Mijn verhuizing naar het buitenland en het “reizen” in mezelf, terug in de tijd gaven de inspiratie voor het schrijven van dit stukje.
Nostalgie en herinneringen…
Terwijl ik naar mijn koelkast loop,gaat onbewust mijn blik naar de ansichtkaart van mijn geboortedorp met het handschrift van mijn vader. In plaats van de deur te openen pak ik de ansichtkaart die onder een oer-Hollandse magneet met afgebeelde molen zit.Heb ik heimwee? Omdat ik mijn land heb achtergelaten om de uitdaging van een nieuw en onbekend land aan te gaan! In mijn hoofd hoor ik het liedje van Wim Sonneveld “het dorp”.
Thuis heb ik nog een ansichtkaart, waarop een kerk een kar met paard
Een slagerij J.vd Ven, een kroeg, een juffrouw op de fiets
Het zegt u hoogstwaarschijnlijk niets, maar het is waar ik geboren ben
Dit dorp, ik weet nog hoe het was, de boerenkinderen in de klas
Een kar die ratelt op de keien, het raadhuis met een pomp ervoor
Een zandweg tussen koren door, het vee, de boerderijen
Ook op mijn ansicht staat een kerk maar zonder kar met paard. Onze slagerij heette Goossens en helaas opgedoekt omdat de concurrentie met de supermarkten moordend bleek. Een paar kroegjes zijn nog over, maar de sfeer van vroeger is er niet meer. De nieuwe tijd bracht praktische oplossingen en alles leek zo mooi te worden. Een hoop ervaringen rijker, het leven zoals het “thuis” was bij mijn vader, moeder en broertjes het is allemaal zo snel voorbij gegaan.
En langs het tuinpad van mijn vader, zag ik de hoge bomen staan
Ik was een kind en wist niet beter, dan dat ’t nooit voorbij zou gaan
Onze oude boerderij lag aan de rand van de gemeentebossen, wat ons speelterrein was. Ieder naschools uurtje brachten we daar onze tijd door met hutten en vlotten bouwen, of in wintertijd schaatsen met vrienden, vriendinnetjes en schoolmaatjes. In de zomer nodigden de korenvelden langs ons huis uit tot het maken van gangen, wisten wij veel dat ons plezier en doolhof spelen ons niet in dank werden afgenomen. Die kinderlijke onschuld, ik glimlach.
Wat leefden ze eenvoudig toen, in simpl’e huizen tussen groen
Met boerenbloemen en een heg, maar blijkbaar leefden ze verkeerd
Het dorp is gemoderniseerd, en nou zijn ze op de goede weg
Want ziet, hoe rijk het leven is, ze zien de televisiequiz
En wonen in betonnen dozen, met flink veel glas, dan kan je zien
Hoe of het bankstel staat bij Mien, en d’r dressoir met plastic rozen
De tijd staat niet stil, en lang niet alle vernieuwingen zijn verbeteringen. Iedereen wil comfort, maar uiteindelijk heeft alles zijn prijs. Ook ik heb mijn prijs voor dit leven betaald, en na veel wikken en wegen toch besloten het roer om te gooien. Dit nieuwe land, waar ik weer opnieuw moet beginnen. Nieuwe gewoonten en aangezien ik weer voor het dorpse leven heb gekozen, ook weer een stukje nostalgie aan het beleven ben. Wanneer ik de houtblokken in de kachel rangschik, zie ik mijn moeder hetzelfde doen, terug in de tijd!
De dorpsjeugd klit wat bij elkaar, in minirok en beatle-haar
En joelt wat mee met beat-muziek, ik weet wel het is hun goeie recht
De nieuwe tijd, net wat u zegt, maar het maakt me wat melancholiek
Ik heb hun vaders nog gekend, ze kochten zoethout voor een cent
Ik zag hun moeders touwtje springen, dat dorp van toen, het is voorbij
Dit is al wat er bleef voor mij, een ansicht en herinneringen
Voor mij geen heimwee naar mijn dorp met al zijn veranderingen, mijn nieuwe leven hier brengt genoegnostalgische “terug in de tijd” momenten. Ik leef nu en de klok tikt door, waar ik mijn verhaal begon met de ansichtkaart is nu al weer verleden tijd!
Toen ik langs het tuinpad van m’n vader, de hoge bomen nog zag staan,
Ik was een kind, hoe kon ik weten, dat dat voorgoed voorbij zou gaan.
