Mijn thema gaat over groeien. Over het feit dat mensen net zo groeien als planten. Daar bedoel ik mee, dat net als planten, mensen bepaalde ingrediënten nodig hebben om te groeien. Dat je mensen, net zoals planten niet kunt dwingen te groeien een bepaalde kant op. Dat het juist zo mooi is om die ingrediënten te vinden per persoon om dan die mens te zien groeien.
We eten nog steeds uit de eigen moestuin. Gisteren liep ik met de al vroeg ondergaande zon terug naar huis met een emmertje vol. Andijvie, paksoi, boerenkool, palmkool, prei, pastinaak. In de schuur liggen aardappelen en pompoenen. Oja, aardpeer haalden we donderdag ook nog uit de grond, een halve kruiwagen vol! Ik maak iedere week stamppot met de vreemdste combinaties, maar zelfs Moon, onze dochter van 7, eet er van.
Deze tijd nodigt mij in ieder geval uit om me anders te verhouden tot mijn eigen leven. Deze zin kwam in me op deze week; ik ben bereid alles los te laten wat ik heb. Dat betekent niet dat ik ook daadwerkelijk alles los moet laten, maar wel dat ik de bereidheid heb. Van binnen. Eigenlijk alsof iedere dag mijn laatste dag is, die houding. Dat is wel wat ik voel in deze tijd voor mezelf, maar ook in het collectief. Misschien zou dat niet anders zijn als in het begin van een dreigende oorlog of als ik het bericht zou krijgen dat ik een ernstige ziekte zou hebben. Nu is het dan mijn eigen financiële onzekerheid ten aanzien van de toekomst. Soms voel ik me bang en schiet ik in een kramp en soms voel ik me blij van de grote ruimte die het me geeft. Mijn persoonlijkheid en essentie tegelijk. In die ruimte kan ik wachten vanuit een niet weten op iets nieuws dat komt. Wie weet wat er komt, iets nieuws, iets groots, iets dat helemaal bij mij past?
Het brengt me in ieder geval bij de vraag; wat is nu mijn thema, de kern van wat ik te bieden heb?
Mijn thema gaat over groeien. Over het feit dat mensen net zo groeien als planten. Daar bedoel ik mee, dat net als planten, mensen bepaalde ingrediënten nodig hebben om te groeien. Dat je mensen, net zoals planten niet kunt dwingen te groeien een bepaalde kant op. Dat het juist zo mooi is om die ingrediënten te vinden per persoon om dan die mens te zien groeien. Dat geeft mij een kick. Ik voel me soms een tuinman die om het tere stengeltje van het plantje heen voorzichtig het onkruid verwijderd, zodat er ruimte komt voor het plantje om verder te groeien. Zo wil ik met mensen omgaan, ik ben een echte groeibevorderaar. Wat doe jij? Ik bevorder groei. Wat is jouw thema, de kern van wat jij te bieden hebt aan je omgeving?
Wat zijn nu onderdelen, ingrediënten voor een mens om te groeien?
Verlangen is een heel belangrijk onderdeel. Dat is nog niet zo makkelijk, want vind maar eens jouw authentieke verlangen. Je denkt dat je van alles verlangt, maar dat blijkt dan eigenlijk het verlangen van je vader, je moeder, je vriendin, je leraar op school, de reclame op de televisie. Al het verlangen dat niet van jezelf is, komt voort uit het opvullen van je tekort.
Om bij je echte verlangen uit te komen, zul je eerst de pijn van je tekort moeten toelaten. Ieder mens heeft een tekort, een gevoel van tekort. Dit is een onvermijdelijk gegeven van de schepping. Tekort of afgescheidenheid van de essentie. Afgescheidenheid van de liefde die ons omringt. In deze aandachtslaag, in deze aardse aandachtslaag met z’n dualiteit is afgescheidenheid onvermijdelijk. En dat doet pijn. Je kunt die pijn toedekken met allerlei patronen (volgens het enneagram zijn dat er 9). Of met het kopen van allerlei spullen, of met relaties of met het heel erg je best doen zodat ze je waarderen. En je denkt dan dat dit je eigen verlangens zijn, maar het zijn eigenlijk surrogaat verlangens.
Pas als je de pijn toelaat van je tekort, van je afgescheidenheid van de liefde, dan kom je bij je verlangen uit.
Een crisis brengt iemand vaak bij die pijn. Of deze nu groot is of klein. Een kleine verstoring in de opgebouwde (schijn) zekerheid kan iemand al doen wankelen. Je kunt dan kiezen om het afgekrabde korstje weer snel toe te dekken met een volgend patroon of je kunt de pijn bewust toelaten. Eerst aanvaard je dan je tekort, je voelt de pijn ervan, je voelt je gemis en je verlangen is het antwoord. Dan komt jouw stengeltje boven de grond uit. Het zaadje onder de grond is open gegaan, au, pijn, het groeit eerst nog langzaam maar zeker naar boven in het donker totdat het boven de grond uitkomt, het licht ziet.
Dus verlangen is een essentieel onderdeel van de groei als volwassen mens.
Een tweede belangrijk onderdeel is een droom, het hebben van een droom. Het hebben van een gevoel van hoe jij je zou voelen als je helemaal volmaakt zou zijn, als jouw leven helemaal volmaakt zou zijn. Dat beeld. Want dat beeld, die blauwdruk, dat doet jouw stengel groeien naar boven, naar het licht. Het is toch een godswonder dat uit zo’n heel klein tomatenzaadje zo’n enorme grote tomatenplant groeit. Heb je dat weleens gezien, zo’n plant met soms wel 5 grote trossen tomaten, die groeit in mijn kas tot hoog boven mijn hoofd en als er geen dak op de kas zou zitten, zou die nog hoger groeien. Die kracht, die groeikracht.
Gezien worden is ook een essentieel onderdeel. Dat iemand jou ziet. In wie je in wezen bent. Dus groeien doe je niet alleen. Iemand moet je zien en je groeit ook samen met anderen die geven van hun talent en jij die hen geeft van jouw talent. Niet omdat het moet, niet omdat het moet van de economie, niet omdat het moet omdat je geld moet verdienen, omdat je door anderen aardig gevonden wilt worden, niet om iets op te vullen, nee, omdat je WIL. Omdat je speelt, omdat je schept. Creatief bent. Vrij bent. Gezien worden heeft met liefde te maken, kijken vanuit het hart. Kijken zonder oordeel, vanuit liefde die onvoorwaardelijk is. Dat een keer ervaren is ook essentieel voor menselijke groei.
