De wanhoop nabij, alweer de verkeerde relatie uitgekozen, en waarom gebeurt je dat nou steeds? Zou je verleden er dan toch iets mee te maken hebben?
Ik noem het een “rugzakje vol verdriet”.
Het maakt je tot wie je denkt te zijn, het beheerst je hele leven in alles wat je wilt ondernemen. Soms niet eens wetend waarom je bepaalde beslissingen in dit leven genomen hebt. Een relatie die alweer strand. Een scheiding soms onvermijdelijk na vele jaren. En dan niet echt een reden kunnen opnoemen waarom . Gefrustreerd, zelfs ziek er van kunnen worden.
En het werkt zo simpel. Je lichaamstaal verraad je, en als je goed kijkt zie je wat je lichaam je probeert te vertellen. Maar mensen kijken dan niet goed, en geven dan vaak een ander de schuld, of het leven zelf. Vooral niet denken dat je zelf wel eens verantwoordelijk zou kunnen zijn voor een groot gedeelte verdriet dat weer eens op je pad komt. En op die manier zal iedereen in een kringetje blijven doorlopen, uitgeput, moe en afgemat. Geen enkele stap meer durven ondernemen.
Een rugzakje, jouw eigen rugzakje. Je draagt hem op je rug mee. Er zitten al een heleboel dingen in. Gepest op school, de nare scheiding van je ouders, je angsten en fobieen. Niemand die eigenlijk daarnaast het rugzakje van plezier ophangt aan je eigen schouders, wat je eigenlijk ook zou moeten doen. Maar waarom doen we dat dan juist niet? Het is simpel. Leuke dingen wil je graag onthouden, die stop je niet weg, maar haal je zo snel en zo veel mogelijk tevoorschijn. De nare dingen stop je graag weer weg, en wil je daar vooral niet mee bezig houden. Je focust je totaal op gelukkig te willen zijn, en wil jezelf omringen met de leuke dingen in dit leven.
Op die manier vul je wel altijd je rugzakje vol verdriet, maar komt je rugzak met geluk niet vol. En wat de meeste mensen niet snappen is dat je rugzak overvol gaat worden. Elke nare herinnering die je ooit maar hebt, elke fout die je denkt zelf te maken, elk akelige voorval die plaatsvind. Per direct zal je iets leuks willen ondernemen om de nare dingen te vergeten. Je gaat naar een winkel en koopt iets voor jezelf, een tripje naar de kapper om jezelf eens te verwennen, of een spannende film die jezelf doet vergeten wat jou is overkomen. Maar vooral niet bezig willen zijn met het verdriet. En als je dit extreem gaat doen, kun je gaan spreken van een verslaving. Een koopverslaving, eetverslavingen, noem ze maar op. Normale dagelijkse dingen kunnen obsessies worden, en niemand die zich bezig wil gaan houden met het verdriet.
Je hoeft er geen “moeilijke jeugd” voor te hebben gehad. Je kan zelfs terugdenken aan je jeugd als gelukkig. En dan is het helemaal niet eens meer te snappen waarom jij zo ontevreden bent over jezelf of over je relatie. Maar vergeet niet dat jouw rugzakje zichzelf vult, of je wilt of niet. En denk daarbij eens hoe vaak je tegen jezelf zegt: “Maar ik sta positief in dit leven hoor!” En daarmee begint eigenlijk je eigen weg die gedoemd is te mislukken.
Bekijk eens goed naar welke dingen je allemaal meemaakte. Kijk eens goed naar je lichaam en wat deze probeert je te vertellen. Scheep jezelf niet af met een asperientje tegen die hoofpijn. Maar kijk eens naar welke reden je lichaam jouw vertelt dat hij het niet eens is met wat je nu doet. Steek je kop niet in het zand, en loop niet direct naar een winkel of een kapper of een film. Maar zorg dat je iets anders gaat doen dan wat je nu doet, en kijk dan of die hoofdpijn verdwijnt. Luister naar jezelf, je binnenste, want die probeert jouw te beschermen, en te voorkomen dat jij jezself nog meer verdriet bezorgt.
Zorg dat je in je opgewekte momenten, een onderwerp of een persoon, een gebeurtenis uit je rugzakje haalt en kijk wat je ermee zou kunnen doen. Had je iets anders kunnen doen dan je toen gedaan hebt? Zou je nu een andere beslissing maken dan je toen deed? Probeer zoveel mogelijk de gebeurtenis een plekje te geven in je leven, met wat je er nu mee zou doen. Een garantie is namelijk dat alle dingen zich herhalen in dit leven. En als dat moment aanbreekt, weet jij tenminste precies wat jij anders gaat doen dan dat je toen deed. Op deze manier ben je met je toekomst bezig, en niet zoals zovelen zullen zeggen: “Laat het verleden rusten.” Je toekomst is namelijk jouw verleden, of je wilt of niet……
Sylvia
