Stap 2 is de mooiste. Het is ook de stap die maar voor een kleinere groep van toepassing is. Het is de vonk, het verlangen naar geluk…het startschot voor die groep die aan de afgrond staat en over die gapende leegte wil springen, naar de andere kant. Het gras IS daar groener weet je..
De andere groep gescheiden mannen, zij die zelf in de steek gelaten worden duikelen voorover de diepte in. Voor hun is de vonk een ontploffing. Hun leven gaat over in een implosie zonder besef of het ooit beter gaat worden. Ik had het geluk in de eerste groep te zitten.
ME, me, meeeeeee!
Heeft u de inleiding gelezen? Inderdaad, de gescheiden mannen zijn niet één grote groep hoopvolle gedupeerden. Ze bestaan uit twee grote deelverzamelingen..ongetwijfeld meer hoor, maar voor deze reeks zou ik ze graag onderverdelen onder deze twee grote groepen. Zij die de stap wagen en zij die diezelfde stap over zich krijgen met een voetafdruk stevig gepland in de rug. En sommige dames dragen naaldhakken.
Groep 1: I want to break free.
Het onderwerp dat ik in deze tweede stap wil aansnijden is heel duaal. Voor groep 1 is dit het eerste zuchtje frisse wind na jaren in een muffe kist opgesloten te zijn. Het eerste lichtpuntje na een eindeloze tocht door het donker. De eerste zoete perzik na kisten en kisten droge beschuiten. Je leeft maar kan je het echt leven noemen, eerlijk? Ergens is het besef gekomen dat het leven voorbij raast en dat al zoveel jaren weggegooid zijn zonder het beste eruit te halen. De vonk was er, en ze sprongen.
De meeste scheidingen gebeuren na 7 tot 9 jaren huwelijk. Verschillende factoren komen samen en leiden tot het besef waar ik hierboven even over sprak. Het “is dit het nu?” gevoel. De gemiddelde man in deze groep is 30 jaar of toch rond die leeftijd. Hij heeft een huis, meerdere kinderen en een drukke baan. De verantwoordelijkheden stapelen zich op, de zorgen die daarmee gepaard gaan volgen netjes daarachter. Hij kwijnt weg maar wil het niet toegeven. Hij is de rots in de branding, de pilaar waar zijn gezin op rust. Hij kan en mag niet falen. De beste jaren van zijn leven liggen nu, althans in zijn gedachten toch, achter hem. De vrouw waar hij mee getrouwd is, is niet meer dezelfde als toen. Hijzelf ook niet hoor maar de spiegel der zelfreflectie kan wat wazig zijn met momenten. Sommige mannen hebben niet meer nodig dan dat. Een gevoel van “niet perfect gelukkig zijn” en het gevoel hebben dat het nog niet te laat is om dat geluk te willen vinden ergens anders. Anderen blijven stoer staan en stapelen de tonnen slechte gevoelens op hun rug. Vroeger of later is de druk te groot. One small step for mankind but a giant leap for one man. Het resultaat is hetzelfde. Houston we have a problem.
Ik veralgemeen niet graag. Ik heb een gloeiende hekel als er iemand zegt “alle mannen zijn zo…alle vrouwen zijn zo…alle negers zijn dit…alle politic…euhh ok, sommige dingen zijn misschien echt algemeen, maar toch. Over de meeste zaken maken de uitzonderingen de regel. Neem me dus met een korrel zout als ik hier praat over mannen en vrouwen, ik weet echt wel dat niet alle mensen in te delen zijn in vakjes….bear with me.
Mannen hebben driften en kijken heel graag naar vrouwen. Knappe vrouwen.
Ze fantaseren over knappe vrouwen en wensen dat die begeerlijke wezens bij hun hoorden. Stel nu dat die knappe vrouw ook nog intelligent is, sociaal, spitsvondig, grappig EN interesse heeft voor in hun. Die man kijkt dan naar zijn eigen leven en naar de rest van leven dat hem nog rest. De optelsom is gauw gemaakt. De sprong volgt. Ik weet ook dat niets zo simplistisch is, er zijn altijd andere factoren aanwezig maar aan de basis is het dit. Je voelt je miserabel, leeg en je wordt plots van je voeten gehaald. Je kan je verzetten en trouw blijven aan je ongeluk, maar waarom? Kan je echt iemand de raad geven om ongelukkig te blijven voor de rest van zijn leven? Een gedachte vooraleer je oordeelt over een man uit groep 1.
Groep 2: It’s the end of the world as we know it..
Deze mannen zagen het niet komen. Of ze voelden het aan maar waren niet krachtig genoeg om iets aan de situatie te doen voor het in hun gezicht ontplofte. Het zijn de mannen die naar een vrijgezellenflat verhuizen en zich onderdompelen in digitale tv, online games en internetporno. (herlees de opmerking over veralgemening aub) . Sommigen van hen keren terug naar de ouderlijke woonst en vinden daar de troost die ze willen. It wasn’t their fault. Dat willen ze horen. Ik ken weinig mannen uit Groep 2. Logisch ook want zij zijn het minst vokaal. Zij blijven binnen en praten zo weinig mogelijk over hun problemen met vrienden en collegas want niemand wil langer dan nodig je problemen horen. Orde van de doofpot.
Nu de stap is gezet of ze is gezet voor je….wat nu?
We bekijken het samen in stap 3
