Hechting is een duurzame emotionele binding tussen het kind en zijn verzorger. Hechting is nodig voor een goede relatie tussen kind en zijn opvoeder.
Een goede hechtingsrelatie wordt als volgt opgebouwd;
1 Predispositie in het eerste jaar. De predispositie is de natuurlijke aanleg voor sociale prikkels. Deze prikkels moeten echter wel benut worden waardoor de baby socialer wordt. Zonder deze prikkels te prikkelen kan het kind het later nog wel inhalen, maar dat wordt heel moeilijk. Hier kunnen ook hechtingsproblemen mee gepaard gaan.
2 De ontwikkeling van het interne schema bij ouders over het kind. Ouders hebben al een idee over de relatie wat ze met het kind kunnen ontwikkelen. Dit wordt een intern schema genoemd. Dat idee zou kunnen komen doordat ze al eerder kinderen hebben gehad, of bijvoorbeeld van opvoedingsboeken. Dit schema zal bijna nooit kloppen met de werkelijkheid omdat alle kinderen anders zijn.
3 Ouders moeten sensitief en responsief reageren op de behoeftes van hun kind. De ouders zijn sensitief wanneer de ouders gevoelig zijn voor de soms heel subtiele signalen van stress, onrust of ongemak bij hun baby. Ouders zijn responsivitief als de ouders snel en goed reageren op de signalen van hun baby.
4 Het vervullen van de eerste basisbehoefte; voeding. Zonder voeding zal een baby niet lang overleven, waardoor er ook geen goede hechtingsrelatie opgebouwd kan worden. Doordat het kind goed en voldoende voeding krijgt, zal het kind hier ook vanuit gaan en gaat het kind de ouders vertrouwen. Dit is essentieel voor een goede hechtingsrelatie.
5 Troost en warmte. Uit onderzoeken van Harlow is gebleken dat troost en warmte in tijd van stress voorkeur heeft bij een baby. Als het kind bang is, zal het eerder troost of warmte opzoeken bij de verzorger dan de eerste basisbehoefte.
Door deze 5 factoren goed op te volgen en er alles aan te doen om ze goed tot uiting te brengen, zal het kind een goede hechtingsrelatie opbouwen en daardoor vertrouwen krijgen is de verzorger.
