Soms kom je een foto tegen die je intrigeert. Zo ook vandaag, ik keek, zoals gewoonlijk, op de pagina met recent geüploade foto’s op Flickr.com en zag daar een foto van een jonge vrouw die met een wanhopige blik berichten met de wind mee laat voeren door de wind. Gegrepen door deze aanblik ging ik op zoek naar het verhaal achter deze foto.
Het meisje op de foto:
Voor dit verhaal zou het meisje op de foto een buitenechtelijk dochter kunnen zijn van Generaal Oswaldo Jorge Garcia die in de nacht van 2 april op 3 april 1982 op het eiland verbleef en die nacht misbruik maakte van de diensten van de moeder van het meisje. De moeder van het meisje was als laagste bediende werkzaam in het hotel en zwichtte voor de $ 10.000,- die de generaal haar uiteindelijk bood voor één nacht met haar. Een paar weken later bleek ze zwanger te zijn van de generaal maar ondanks haar aandringen wilde haar baas haar niet vertellen hoe de vader van haar kind heette.
Arma Blanca:
Ze noemde haar dochter Doña Diego (= geschenk van god) maar iedereen op het eiland noemde haar dochter Arma Blanca (= het Blanke Sabel). Doña groeide als klein onwetend meisje op met haar moeder in een heel eenvoudig hutje aan het strand van de Falkland eilanden. Ze genoot van het leven aan het strand. Tot ze, toen ze een jaar of 9 was, aan haar moeder vroeg waarom iedereen haar Arma Blanca noemde. Haar moeder kon het echter niet opbrengen haar dit te vertellen en zei dus maar dat zij dat ook niet wist.
Een groeiend verlangen:
Naarmate Doña ouder werd voelde ze zich steeds minder thuis op het eiland en groeide in haar het verlangen om weg te gaan van het eiland. Urenlang kon ze staan staren over de zee, fantaserend over het verre vaste land van Argentinië. Haar verlangen groeide en groeide maar ze zag geen enkele mogelijkheid om haar droom te verwezenlijken. Toen ze 18 jaar werd vond haar moeder dat Doña moest weten wie haar vader was en vertelde ze haar haar verhaal.
Onbeantwoorde post:
Vanaf dat moment wilde Doña helemaal weg van het eiland. Haar moeder had geen geld voor postzegels dus schreef Doña brief na brief en stopte ze in flessen of liet ze meewaaien met de wind in de hoop dat iemand haar brief zou lezen en haar op zou komen halen van dit vermaledijde eiland. Tot nu toe heeft ze nog nooit een antwoord gehad op een van haar brieven. Maar Doña blijft schrijven, net zo lang tot iemand een brief van haar vindt en haar op komt halen.
