Waren de Fransen tijdens de Tweede Wereldoorlog wel zo heldhaftig als altijd beweerd wordt? In dit artikel een kort verslag van het drama wat zich in Parijs in het Vel d’Hiv heeft afgespeeld en waarbij iedereen toekeek en niemand iets deed.
Een tip van een vriendin gehad: Lees het boek ‘Haar naam was Sarah’ eens, erg indrukwekkend!! Zoals bij elk boek moest ik er in het begin even inkomen…maar heb het vanmorgen in een ruk uitgelezen. 16 Juli 1942, het “Vel d’Hiv”, een wielerbaan in Parijs, waar meer dan 12.000 gearresteerde joden opeengepakt zaten voor hun eenmalige treinreis richting Drancy (interneringskamp) en later richting Auschwitz. 30 van hen hebben het uiteindelijk overleefd. Het boek gaat over een journaliste die het verhaal van een van deze overlevenden probeert te ontrafelen en te volgen. De Fransen staan bekend om hun heldhaftige verzet tegen de Duitsers in WOII. Heel anders dan in Nederland, waar in verhouding de meeste joden naar concentratiekampen gedeporteerd zijn. Ja, oké, ik heb ook wel gehoord van generaal Petain, die vanuit Vichy het zuidoostelijke deel van Frankrijk bestuurde en die er ook duidelijk Arische sympathieën op nahield en collaboreerde met de Nazi’s en de Fascisten in Italië. De Fransen spreken niet graag over deze zwarte bladzijde uit hun geschiedenis, maar president Chirac heeft het in de jaren negentig toch aangedurfd om het Vel d’Hiv drama bespreekbaar te maken. Hij heeft zijn excuses aangeboden voor onder andere dit drama. 450 Franse politieagenten hadden namelijk zonder inmenging van de Nazi’s deze 12.000 joden laten deporteren naar Auschwitz. De Parijzenaars die het zagen, keken toe en deden niets. De huizen die na deze razzia leeg kwamen te staan werden binnen de kortste keren weer opgevuld door Fransen die het wel zagen zitten om wat groter te wonen. De razzia was een onderdeel van een groots Europees plan om o.a. Frankrijk te ‘verlossen’ van zijn joden. Je kunt het je gewoon niet voorstellen. Duizenden mannen, vrouwen en kinderen die op deze beestachtige manier uit hun veilige omgeving weggerukt werden. De mannen en vrouwen werden vanuit Drancy al eerder richting Auschwitz gestuurd, de kinderen werden nog enige tijd achtergelaten. Hartverscheurende taferelen, moeders die hun kind vasthielden, totdat ze letterlijk uit elkaar geslagen werden. Altijd schiet weer die vraag door mijn hoofd: Wat zouden we zelf doen? Voor iedereen die geïnteresseerd is in de Tweede Wereldoorlog: “Haar naam was Sarah”, van Tatiana de Rosnay.
