Kan men zich letterlijk doodschrikken?
Jazeker, en op maar liefst drie verschillende manieren. Alle drie hebben ze te maken met de ‘vecht- of vluchtreactie’, het beschermingsmechanisme dat ons lichaam in noodsituaties klaarstoomt voor snelle actie.
Wanneer we van iets schrikken, komt het ‘sympathisch zenuwstelsel’ in actie. Het geeft onder meer adrenaline af en zorgt zo dat onze hartslag en bloeddruk stijgen, onze bloedvaten vernauwen en er meer bloed naar de spieren gaat.
Tot zover geen vuiltje aan de lucht. Maar is de reactie van het sympathisch zenuwstelsel buiten proportie, en wordt het hart overspoeld door adrenaline, dan kunnen de hartkamers gaan ‘fibrilleren’, bibberen. Daardoor pompt het hart geen bloed meer rond. Zonder snelle hulp is dat dodelijk. Daarnaast kan de ‘vecht- of vluchtreactie’ bij mensen met een vernauwde kransslagader leiden tot een hartinfarct.
De laatste en zeldzaamste manier om je dood te schrikken is het gevolg van het ‘reboundeffect’. Kom je bij van de schrik, dan brengt het parasympathisch zenuwstelsel het lichaam weer in rusttoestand. Was de sympathische actie overdreven sterk, dan kan ook de parasympathische reactie zó heftig zijn dat het hart helemaal wordt stilgezet. Zo kwamen er vlak na de aardbeving in Los Angeles in 1994 vijfmaal zoveel mensen om door hartaandoeningen als op een normale dag.