Mijn leven liep eindelijk op rolletjes. Ik had een hele leuke vriend, ik was geslaagd voor mijn vmbo, zou in de vakantie gaan samen wonen met mijn vriend en had een leuke baan gevonden om een jaartje er tussenuit te kunnen. Even dacht ik dat ik dan eindelijk gelukkig kon zijn, maar niets is minder waar.
Het gebeurde de dag nadat ik dan eindelijk mijn diploma in mijn zak had. Ik was aan het helpen bij mijn broer in de auto-garage. Hij wou alle muren opnieuw verven, dus besloot ik, aangezien ik toch vakantie had, hem te gaan helpen. Mijn vriend kwam ook helpen dus dat was wel gezellig. Ik heb alleen een angst voor ladders, ik zou ook niet weten waarom, maar ‘gelukkig’ was er een verlaagd plafond van 3 meter hoog, dus dat leek voor mij de perfecte oplossing. Terwijl ik de trap oploop zie ik een hekje ervoor staan en heel veel zooi, maar daar stapte ik gewoon overheen. Ver kwam ik niet. Ik hoorde een scheurend geluid, en nog voordat ik een stap naar achter kon zetten, (wat niet veel nut had gehad), lag ik al op de grond. Mijn vriend kijkt me aan en ik hem en omdat hij ziet dat ik op wil staan gaat hij verder met verfen, totdat het wel erg lang duurt. Ik kon me benen door de pijn niet bewegen, en mijn rug deed zo’n zeer. Nadat ik na een paar minuten nog steeds niet op kon staan werd er 112 gebeld. Ikzelf had niet het idee dat het zo erg was, dus dat ze 112 gingen bellen was voor mij het eerste besef dat het niet niks was.
Er kwam een man bij mij, en omdat ik weinig zuurstof binnen kreeg bracht hij bij mij en luchtslangetje aan. Hij vroeg hoe het was met de pijn, en of ik mijn benen nog kon bewegen, maar ik had het idee dat de pijn erger werd. Hij bracht een infuus aan en ik werd slaperig. Ondertussen belde hij een ambulance. Van de rit naar het ziekenhuis heb ik gelukkig niet veel meegemaakt. Eenmaal aangekomen stonden er naar mijn verbeelding een stuk of 10 artsten aan me te plukken. Al mijn kleren werden doorgeknipt en er werd vaak gevraagd en doorelkaar geroepen ‘doet dit pijn’? Uiteindelijk wordt ik naar een scan gereden, welke precies weet ik ook niet, dat het lang duurde weet ik maar al te goed. Het leek wel een eeuwigheid, alleen in zo’n enge koker, met een harnas om me nek heen en ik mocht absoluut niet bewegen.
Daarna werd ik naar een kamertje gereden met hartbewaken e.d.. Mijn vriend en vader waren daar ook. Het was heel fijn om hun steun en afleiding te hebben, ookal was het af en toe wel erg vermoeiend. Ze vonden het nogal leuk om met het bed te spelen, wat ik heel eng vond.
Toen kwam er een verpleegster. Ze zei dat mijn rug gebroken was, maar dat als ik goed kon zitten en foto’s kon laten maken, dat ik waarschijnlijk wel kon gaan. zo gezegd zo gedaan, ze kwam elke 10 minuten om mijn rugleuning omhoog te zetten. Hoe hoger hoe meer pijn het deed, maar dat maakte me niet uit. Het idee alleen een hele nacht in het ziekenhuis te liggen vond ik helemaal niks.
Na een paar keer omhoog te zijn gegaan werd er gemeld dat dit onverantwoordelijk was en ik een nachtje moest blijven. Fijn!
De volgende dag verliep, tjah, met veel pijn en veel pijnstillers. Ik kreeg zelfs morfine toegedient. Nog steeds besefte in niet echt wat er nou werkelijk aan de hand was, en bleef in de waan die dag thuis te zijn, die week erna te beginnen aan mijn nieuwe baan, en mijn geplande feestje dat weekend te vieren. Ook dit was allemaal niet waar. De foto’s zouden 3 dagen later pas genomen worden, en deze dagen moest ik gewoon rust houden. Ik kon helemaal niks, lag elke dag op bed, en mijn urine werd door een ingebracht buisje afgevoerd. Gelukkig had ik welke elke avond bezoek, en werd ik echt gesteund door mijn naasten, maar mijn vriend had het hier wel moeilijk mee. Als hij er was zei hij niet veel, en ik zag in zijn blik dat hij niet wist wat die ermee moest. Logisch ook. Ons leven stond op zijn kop. Ons enige geluk op dat moment was, dat ik niet verlamt was, en dat alles goed zou komen, na enige tijd.
3 dagen later werden inderdaad de foto’s gemaakt. Ook kon ik al aardig zitten, voor 1 minuutje. Dit was heel apart. Ik was zo blij dat ik kon zitten. Niet veel later kon ik ook al staan, dit was dan maar kort, maar toch. De uitslag duurde alleen helaas langer dan verwacht. Er was mij verteld dat dit na een uur verteld zou worden, maar dit werden 2 dagen. Weer 2 dagen langer in het ziekenhuis! Mijn hoop om alsnog te gaan werken verdween, en mijn feestje was ik al aan het afzeggen. Ook het samenwonen met mijn vriend was een plan voor later aan het worden. De tijd die ik dacht te gemoed te gaan, had mij alweer teleurgesteld, en ik begin mij steeds vaker af te vragen of er wel een tijd komt dat ik weer echt gelukkig ben. Ook door al dat alleen zijn, en alleen maar liggen, begin ik steeds depresieffer te worden. Ik begin mijn hele leven opnieuw te beleven. Ik denk aan de tijden op de bassisschool, waar ik gepest ben, aan de tijden op de middelbare school, waar ik begonnen ben aan drugs, waardoor ik naar een andere school ging, omdat ik wou stoppen met de drugs. Aan de moeilijke tijden en de enorme stress van thuis, met mijn moeder die depressief is. Het was een zware tijd in het ziekenhuis.
Na een week in het ziekenhuis gelegen te hebben, mocht ik de dag voordat ik 18 werd, eindelijk naar ‘huis’. Aangezien het bij mijn ouders te druk zou zijn vanwegen mij jongere broertje en 2 zusjes, logeerde ik bij mijn tante. Mijn nicht is namelijk ook mijn beste vriendin.
Het was best raar om 18 te worden, met een rollator te lopen, en onder de morfine te zitten. Omdat ik mij niet echt jarig voelde had ik dan ook mijn hele verjaardag maar niet gevierd. Tenminste, dat was ik niet van plan. Toch kwam iedereen wel even op bezoek, en had mij nicht een taart gebakken. Het was een heel mooi gebaar, dat iedereen mij zo steunde.
Nu moest ik mijn werk nog bellen dat ik niet kon komen werken. Dit werd mij totaal niet in dank afgenomen, en ze zei dat ze het niet erg op prijs zullen stellen en hing op. Hier heb ik het ook moeilijk mee gehad. Dat een val je leven zo kan veranderen! Ook had ik een probleem, want nu ik 18 ben, moet ik toch mijn zorgverzekering betalen, maar hoe kan dat als ik geen baan heb? Er kwam dus weer een grote tegenslag. Alle uitkeringen heb ik geprobeerd aan te vragen, maar dat moet dan 1 voor 1 en het neemt enorm veel tijd in beslag. Uiteindelijk komt het er op neer dat ik geen recht heb op een ziekteuitkering, omdat mijn contract pas later inging, en ik daar dus niet voor verzekerd ben. Ik heb geen recht op een ww-uitkering, omdat ik niet in staat ben om te werken. En nu is de enige optie om een bijstand aan te vragen, wat nu nog in werking is.
Na 3/4 weken bij me tante gelegen te hebben, ben ik bij mijn vriend gaan logeren, omdat ik mijn tante niet tot last wou zijn, en ik nu vrij zelfstandig de dagen doorkom, wel op bed natuurlijk.
Weer een paar weken later moest ik weer naar het ziekenhuis. Controle foto’s. Best spannend, want het kan nog altijd zo zijn dat ik geopereerd moet worden. Na de foto’s kwam een gesprek over hoe het ging en natuurlijk de uitslag van de foto’s. Er was een probleem, de bolling in mijn rug is verzakt van 8 graden naar 18 graden. Maar gelukkig kan het nog geen kwaad.
Nu is het wachten op de volgende uitslag, die komt over een paar dagen. Als het meer is verzakt is er een kans op operatie, zoniet, dan kan ik waarschijnlijk aan de fysio beginnen.
Het is nu 3 en een halfe maand na de val, en heb het eindelijk geaccepteerd. Waarschijnlijk zal het nog een jaar duren voordat ik echt kan gaan werken, en nog wat langer voordat ik er helemaal geen last van heb, maar dat is dan maar zo. Ik weet nu wel dat mijn vriend er echt voor me is, en dat dit een goede oefening voor onze relatie is.
