Een depressie wordt steeds duurder!
De psychiatrie.
Een relatief vaag begrip voor de meesten, een pijnlijk duidelijk begrip voor sommige anderen.
Werkzaam of geholpen worden binnen de psychiatrie wordt moeilijker en moeilijker.
Een zorgcategorie die toch al niet als “aangenaam” beschouwd wordt.
Aandoeningen, ziekten en syndromen waar nog steeds veel onbegrip en een zwerm van vooroordelen omheen hangt.
Er is niets schattigs aan, het heeft geen hoog aaibaarheidsgehalte en er wordt al gauw de associatie gemaakt met de TBS ofwel crimineel gedrag.
Een beroepsgroep van verpleegkundigen die zich soms letterlijk een weg moeten vechten tussen de patiëntenzorg en papierwerk, beslissingen van hoger af waar je als patiënt en werknemer op de werkvloer in eerste instantie over verbaasd. En in tweede instantie erg kwaad om maakt.
Binnen de psychiatrie is er de afgelopen jaren veel veranderd.
Drugs en druggebruik zijn een grotere rol gaan spelen, er wordt meer ambulant (buiten de kliniek) gewerkt maar er wordt vooral veel bezuinigd.
Mensen die moeten rond komen van een uitkering, schulden hebben gemaakt in slechte tijden, moeten nu meer betalen voor de broodnodige zorg. De voorgestelde maatregelen met betrekking tot de eigen bijdrage zullen waarschijnlijk leiden tot een vermindering zich vrijwillig te laten opnemen.
Resultaat: een vermeerdering van de duurdere en langdurende onvrijwillige opname door het niet tijdig behandelen van de klachten en symptomen.
.
Hoe kan het zijn dat deze uiterst kwetsbare groep binnen de samenleving zo gekort wordt en financieel uitgebuit wordt door de overheid?
Zouden we in plaats daarvan niet veel zuiniger moeten omspringen met de zorg in plaats van de kosten ervan? Welk prijskaartje komt er straks te hangen aan de geestelijke gezondheid van de mens?
Wij hebben het hier goed voor elkaar ten opzichte van andere, ook Europese, landen en dat moet zo blijven.
Hoeveel onbegrip er soms is, hoeveel geld het soms kost, hoe lastig het ook is, wij moeten ons zorgsysteem koesteren en niet uitbuiten tot een schim van de persoonlijke en goede zorg die wij ooit geleverd hebben.
Natuurlijk verkeren we momenteel in financiële crisis. Maar moeten we dan die mensen die echt in crisis verkeren, lichamelijk, sociaal en psychisch, dan maar dat kleine beetje dat ze nog hebben of kunnen krijgen, afnemen?
Momenteel is het zo dat zelfs die mensen, die de zorg en hulpverleners mijden, toch zorg geboden krijgen op eens soms alternatieve, creatieve manier. In die hoek zullen dan ook de hardste klappen vallen. Hun problematiek zal onzichtbaar blijven tot het uit de hand loopt en ernstige maatregelen getroffen zullen worden, het zal consequenties hebben op de arbeidsmarkt, de behandelkosten zullen aanzienlijk hoger uitvallen dan wanneer men bijtijds had kunnen ingrijpen.
Moeten we ons zorgsysteem zo laten verpauperen dat we ook voor de alledaagse, niet cosmetische ingrepen, naar elders vertrekken? Gaan we straks met onze psychose ook naar de goedkopere zuiderburen?Dat zal vast financieel de zorg in Nederland niet ten goede komen.
Naast het feit dat zorgvragers meer moeten betalen met geld dat ze niet hebben, wordt er in de personele bezetting ook met een vlijmscherp mes gesneden. 9000 verpleegkundigen moeten er weg bezuinigd worden, terwijl er wettelijk gezien vaker te weinig dan teveel verpleegkundigen op groepen werken of individuele zorg leveren. Het gebrek aan personeel en geld zal dan ook voor de maatschappij een toename van onveiligheid en leefbaarheid ten gevolge hebben.
“Meer handen aan het bed!”wordt er geroepen.
Maar het maakt wel degelijk uit wiens handen dat zijn. Die van de overbelaste mantelzorger?
Korten op het geld in de zorg betekend onkundige handen aan het bed, van mensen die met liefde doch te weinig theoretische kennis en praktische ervaring hun best doen iemand te verzorgen.
Korten op geld in de zorg betekent dat er nauwelijks tot geen tijd en ruimte meer is individuele zorg te leveren, iets waar velen bij gebaat zijn.
Korten op geld in de zorg maakt dat goede verpleegkundigen steeds ingewikkelder raken in een net van te weinig tijd, te weinig geld en te weinig waardering.
Resultaat: men gaat een baan zoeken die wel aan zijn bevrediging voldoet.
Psychiatrisch verpleegkundige wordt je niet omdat je enorm veel geld ermee kan verdienen, dat is altijd duidelijk geweest. Het is een vak, een gevoel, je bent je eigen instrument.
Maar als je steeds minder middelen krijgt of men neemt geld, middelen of mogelijkheden weg, voor patiënten en verpleegkundigen, raakt je gevoel voor het vak aardig vervlakt.
Nog een tijdje probeer je zo creatief mogelijk je doel te bereiken maar ook dat vat is op een dag leeg.
Vaarwel goede, ervaren verpleegkundige, het gaat je goed.
Maar wel ergens anders, waarschijnlijk in een ander vakgebied.
En welkom, die enorme groep jonge enthousiasteling die voor een ander wil zorgen.
Wie wil er voor een schijntje voor de mensen zorgen, met soms gevaar voor eigen leven, met empathie en sympathie, met incasseringsvermogen, geduld en naastenliefde.
Voor de medemens zorgen die zijn plek in de maatschappij is kwijt geraakt en dringend begeleiding nodig heeft weer terug te geraken in diezelfde maatschappij.
Wie wil de medemens helpen die nooit meer een “volledige” plek in de maatschappij zal kunnen bewerkstelligen voor zichzelf?
Therapieën worden geschrapt, het drugsprobleem lijkt over een paar jaar niet meer onder controle te zijn, de eigen bijdrage gaat in de diverse zorgsectoren fors stijgen. Van de totale omzet van 10% in de zorgsectoren mag de GGZ voor 35% van de bezuinigingen opdraaien.
De GGZ heeft zelf alternatieve manieren geboden waardoor de eigen bijdrage aanzienlijk verlaagd kan worden. Of zelfs helemaal geschrapt. Minister Schippers wil per persoon die in een psychiatrisch ziekenhuis verblijft 145 euro per maand aan eigen bijdrage ontvangen. Ook heeft zij duidelijk aangegeven dat ze de komende vier jaar van plan is de GGZ verder te strippen.
Het is triest dat er mensen binnen de GGZ zijn die van minder dan dat bedrag per maand rond moeten kunnen komen, laat staan dat ze dat kunnen afdragen aan de overheid.
De toekomst van de GGZ: mager, verwaarloosd en ondervoed. Gelijk sommige van zijn patiënten. De maatschappelijke teloorgang van de Geestelijke Gezondheidszorg in Nederland is begonnen.
Bronnen: GGZNederland.nl
Psy, artikel “Bezuinigingen 600 miljoen op ggz blijft overeind”
Website Ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport
Caroline McCabe-Wijma, januari 2012
