ADHD, oftewel, moeite met omgaan van veranderingen, en daardoor een extreme vorm van energie die vrij komt door angsten. Als volwassenen hebben wij niet zoveel te maken met veranderingen, en nemen daar zelfs voorzorgsmaatregelen voor. Als kind zijnde moet je maar leren omgaan met die veranderingen, met of zonder medicijnen.
ADHD….Iedereen kent het ondertussen wel. Er zitten zat kinderen in een klas waar de diagnose bij is gesteld van ADHD. Elke gebeurtenis die voor een ander kind zo als gewoon kan worden gezien, kan een ADHD-kind als zeer naar ervaren. Maar bestaat er nu werkelijk zoiets als ADHD, of hebben we met zijn allen een heel nieuwe vorm van leven gecreeerd?
“Kinderen van nu hebben het maar makkelijk” of , Vroeger hoefde wij zoiets niet te proberen thuis”. Het zijn alleen maar loze woorden die de kinderen niet echt zullen helpen. Het creeeren van speciale scholen zorgt er aan de ene kant voor dat men zich minder het buitenbeentje voelt, maar aan de andere kant is het dan voor iedereen en vooral het kind duidelijk dat er zoveel verschillen bestaan tussen de niet ADHD-kinderen en die dit wel hebben.
Medicijnen geven werkt maar gedeeltelijk, om alle klappen die een kind te verwerken krijgt gedurende een dag, op te kunnen vangen. De verschillen zijn vaak overduidelijk te zien tussen kinderen, wie er wel last van heeft en wie niet. Maar waarom die verschillen zo duidelijk zijn, daar wordt bijna niet naar gekeken. Men gaat individueel aan de slag met elk kind, terwijl het ondertussen een maatschappelijk probleem is geworden. De aantallen nemen toe en het speciaal onderwijs kan de inschrijvingen bijna niet meer aan.
“Vroeger hoefde wij zoiets niet te proberen.” Nee, en dat is ook 1 van de redenen waarom de hedendaagse kinderen nu zo vaak in de problemen komen, met of zonder ADHD. Vroeger zat er een structuur, een regelrechte lijn in wat de taakverdeling was van het gehele gezin. Er veranderde bijna niets aan die samenstelling. Mams was thuis voor de zorg van de kinderen, paps was aan het werk. De kinderen zaten op school. Gezamelijk thuis eten, en ieders taken vervullen, zoals huiswerk, of taakjes in huis. Er was niet veel ruimte om zelfstandig te mogen denken. Er werd voor je gedacht. De grote beslisten, en de kinderen volgden.
Tegenwoordig wordt er zo veel meer van kinderen verwacht om te kunnen. Ze moeten leren zich te kunnen beheersen in elke vorm, en in elke situatie. De scheidingen van ouders vliegen hedendaags om hun oren. De twee-verdieners zijn ook een vorm die een onzekerheid voor een kind brengt. Immers zullen zij zich grotendeels zelf moeten redderen, of zijn er allerlei soorten van opvang. De ene dag naar oma, de andere dag een oppas, en als er maar 1 van niet kan, worden er zeer creatieve oplossingen gevonden. Niets is meer zeker in de ogen van een kind. En de aanpassingen die ze daarin moeten doen wordt door iedereen maar gewoon gevonden. Zo gewoon omdat iedereen het moet, maakt dingen in de ogen van mensen gewoon. Maar de hoeveelheid kinderen die moeite hebben met veranderingen geeft aan dat dit niet als gewoon kan worden gezien.
Om nu terug te gaan naar de vroegere situatie, daar zijn we met zijn allen wel over eens dat dit niet het ideaal is van vele vrouwen die eindelijk het recht hebben gekregen om zich te plaatsen naast de man. Maar misschien dat de regering wel rekening kan houden met de vrouwen die dit diep in hun hart wel hebben gewenst?
Er is dus iets mis in deze maatschappij, waardoor kinderen eigenlijk hun eigen plekje niet meer als veilig ervaren. De creativiteit die kinderen mede door deze manier van leven ontwikkelen, proberen we met zijn allen te onderdrukken. Vaak gebeurt dit met medicijnen. De hoeveel energie die ze opbouwen kunnen ze vaak niet meer kwijt als ze hele dagen moeten vertoeven in een klaslokaal. Het niet kunnen stil zitten of niet kunnen concentreren wordt dan ook zeer vaak bestraft. Logisch voor een leerkracht die 25 kinderen rustig moet zien te houden, maar minder logisch voor de kinderen die een straf krijgen. Ze deden in hun ogen niet echt veel verkeerd, en worden toch gestraft. En kinderen die eeuwig op het strafbankje zitten worden er opstandig van en laten hun normen en waarden vallen in het verschil van goed en slecht. Immers wordt alles toch al bestraft, dus wat weerhoud hen ervan om dan maar echt iets stouts te ondernemen, want straf krijgen ze toch wel.
Doe eens rustig, zit eens stil, stop met wiebelen, werk eens door. De hele dag worden ze op die manier geplaagd door vragen die ze zelf niet eens in de hand hebben. Want zijzelf hebben niet door dat ze anders zijn, totdat zij in gaan zien dat zijzelf veel meer straf krijgen dan de andere kinderen. Ze vinden school leuk, maar elke dag wordt dit een beetje minder door deze methode van “lesgeven”. En zijn daarom vaker ziek thuis te vinden dan elk ander kind.
Ze gaan zich krampachtig vasthouden aan dingen die wel elke dag hetzelfde zijn. Elke dag herhalingen kijken op tv van afleveringen. Als ouder vraag jij je af, of ze nu ondertussen die aflevering niet uit hun hoofd kunnen, en of het geen tijd wordt voor een nieuwe aflevering. Maar kinderen vinden het prettig als ze weten wat er van te voren gaat gebeuren, en krijgen door de herhaling te bekijken een bevestiging dat sommige dingen gewoon hetzelfde blijven. Het brengt ze de rust die ze nodig hebben in hun hectische wereldje waar elke dag weer een nieuwe verassing voor de deur kan staan.
Eigenlijk verschillen ze dus niet zoveel van de volwassen mens. Wij zijn zelf ook niet echt te porren voor nieuwe verassingen. Want sommige zijn leuk, maar de meeste niet. Elke dag naar je werk te moeten met de wetenschap dat je baan er misschien vandaag niet meer is, zorgt er vanzelf voor dat je gaat solliciteren voor een baan met vastigheid. Zelfs onze oude dag laten we vastzetten zodat we ervan verzekerd zijn dezelfde dingen te kunnen blijven doen die we normaal doen. Dus zo gek is het niet dat kinderen zoeken naar die vastigheid. Op school kan immers elke dag weer een nieuwe verassing voordoen. Waar ze denken gewoon in een klas te zitten, kunnen ze ineens op de gang verblijven of zelfs in het kantoortje van de directeur.
Kinderen houden niet echt van verassingen dus. Ze houden niet echt van veranderingen. En indien dit in het extreme wordt getrokken, gaat men ineens spreken van ADHD. Door de grote van de klassen, de vele kinderen is de kans veel groter dat er elke dag een verassing op de stoep staat. Een kind dat zich bezeert, een kind dat ziek word, een kind dat straf krijgt, een kind die uit de klas wordt gehaald omdat ze naar de tandarts moeten, een kind dat bijles krijgt, een kind dat apart wordt gezet. Indien bij de volwassen mens, deze gebeurtenissen plaats vinden in je eigen kantoor, kan men ervan verzekerd zijn dat men ook niet echt meer heerlijk veilig naar het werk wil gaan. Er gebeuren immers dan zoveel buitengewone dingen op 1 dag, en dat kan niemand bolwerken. Maar van de kinderen wordt dit wel verwacht. Simpelweg omdat er wel kinderen bestaan die er geen last van hebben, en wij met zijn allen dan besluiten dat de andere kinderen dit dan ook moeten kunnen. We nemen het aan als gewoon, maar in een volwassen wereld krijgt men niet te maken met zulke extreme vormen van veranderingen.
Als wij als volwassen mens naar ons werk gaan, en we worden om 10 uur al naar huis gestuurd, want er is geen werk meer, zal men snel naar een nieuwe baan op zoek gaan. De hedendaagse scholen gooien de lesuren op dagelijkse basis in de war. Zeker op het voortgezet onderwijs. Elke dag is niet meer hetzelfde. Elke dag een verandering van klassen. Elke dag 300 kinderen die struinen in de gangen, en elke dag de kans op een gebeurtenis die niet prettig is. En niemand die inziet, dat dit niet gewoon is, maar een gewoonte van gemaakt is. Als er een voetbalwedstrijd gaat plaatsvinden, wordt er politie ingezet omdat er zoveel mensen tegelijk bij elkaar komen en er dan relletjes kunnen ontstaan. Die voorzorgsmaatregelen nemen we dan wel in de volwassen wereld. Maar elke dag horde kinderen door de gangen, dat moet dan maar kunnen zonder problemen? Zou het niet handiger zijn wanneer de leerkrachten zelf hun ene tasje oppakken en verkassen naar een andere klas? Zou het kunnen dat de lessen van 4 keer in de week 1 uur engels, in 1 ochtend van 4 uur les gegeven kan worden? Kinderen krijgen dan al minder indrukken op 1 dag te verwerken.
Als men zulke dingen oppert, dan krijgen we weerwoorden dat dit niet mogelijk is, en daarbij een stroom van argumenten erbij. Maar als we zo door gaan, bestaan er straks meer scholen in het speciale onderwijs dan dat er normale onderwijs te vinden is. Indien iedereen meedenkt om er voor te kunnen zorgen dat er stabiele vorm van leven voor elk kind kan worden gegeven, zouden kinderen wat meer tot rust kunnen komen. Hun energie die loskomt van alweer een verandering, een onveiligheid, hoeft dan niet meer met medicijnen te worden weggewerkt. Wij als volwassenen kunnen als enige zorgen voor die veranderingen in school of thuis. Maar wijzelf zijn zo gewend geraakt aan dit “gewone systeem” dat wijzelf niet durven te veranderen. En op die manier heten ineens kinderen vanzelfsprekend ADHD-kinderen.
Sylvia
