Vroeg of laat komt er een periode in je leven dat je geen trapje meer nodig hebt om bij alles te kunnen. Die periode gaat meestal samen met het zelfstandig kunnen rondlopen in de wereld rond je. Ikzelf had na enkele jaren de mogelijkheid bereikt om zelf wat “realm exploration” te doen.
Ik vond lunaparken.
Eej heb je 10 frank voor me?
Meestal in de meest ongure buurten van je stad heb je een lunapark. Wel, vroeger waren die er toch. Een goede 20 jaar geleden hebben de uitbaters van deze zaken snel doorgehad dat er meer geld te rapen viel met gokmachines dan met arcade kasten waar er om de 10 minuten een halve Euro in viel. Exit plezier. Nu ja, ook de opkomst van de thuis-console was een belangrijke doodssteek voor deze “oorden van verderf” Het had iets, een ouderwets lunapark. Meestal stonden al de machines in een oud pand waar de uitbater koos voor een gezellige verlichting zodat de spelers zich konden amuseren in een gemoedelijke sfeer. Waarschijnlijk wou de persoon in kwestie geen bal uitgeven aan elektriciteitskosten….nu ja, het had iets. Onvermijdelijk werd je een keer of 3 lastig gevallen per bezoek. Meestal door jongeren die geen geld hadden om zelf te spelen en zo met een klein groepje eenzaten “aanspoorden” om te delen in het plezier. Zou het zijn zoals iets oudere mensen die bij hoog en laag beweren dat het leger de beste tijd is uit hun leven? Je vergeet de slechte tijden en focust op de adrenaline en het gevoel van opwinding. Ik heb althans de mentale littekens om te bewijzen dat ik “daar was”.
Zoveel kleuren en smaken.
Als je één spel voor je hebt speel je dat spel en dat is het dan. Het alternatief is jezelf vervelen. Zeg nu zelf, zelfs het slechtste spel kan er voor zorgen dat je even bezig bent. Kijk naar de hopen spelletjes die op facebook door millioenen gespeeld worden. In een lunapark heb je tientallen, soms een honderd verschillende spelen. De keuze is overdonderend en ik herrinner me nog als jonge kerel vaak de moeilijke keuzes voor mijn laatste geld. We spreken midden jaren 80, alle nieuwe spelen werden bijna eerst uitgebracht in de lunaparken. Door het ontbreken van media storage zoals harddisken, cd’s en dvd’s moest alles op ROM (en ik weet het ik ga misschien te technisch voor sommigen) Het ging over een “board” van enkele kilobyte die dan hardwarematig vervangen moest worden als je een nieuw spel in de kast wou steken. Er waren geen grafische adventures, geen grote RPG spelen, bijna niets multiplayer behalve Gauntlet (een nostalgische glimlach verschijjnt nu op menig gezicht).
Je had Yie ar Kung fu en Wonderboy, Zaxxon en de eerste Outrun. Gyruss en Green beret. Je speelde Moon Patrol en Donkey Kong en als je niets anders had Pacman en Frogger. nsert another coin was een dagelijks gegeven, net als press 1P to start. Game over was onvermijdelijk….of je zou er nu nog zitten.
The Champion
Het eerste decennium van “coin ops” was een eenzame rit. Meestal ging het om juist jezelf tegen de computer. Bijna elk spel was onderverdeeld in levels. Natuurlijk was er een variatie in te vinden maar in essentie ging het om een verhoogde moeilijkheidsgraad, level per level per level.
Met de “Beat em up” veranderde dit stramien helemaal. In de vroeger jaren 90 kwam één van de eerste vechtspellen op de markt, Street Fighter. Hier kon je ook tegen de computer alsmaar moeilijker tegenstanders vloeren maar er kwam ook een extra dimensie aan te pas. Je menselijke tegenstander. De tijd dat je de computer ai door kon hebben (wat nooit echt moeilijk was) was voorbij. Het ging om een tegenstander van vlees en bloed hier. Iemand met reflexen en een strategie. Het opende een hele nieuwe dimensie. Meestal keek je rond of er iemand op je favoriete speelkast speelde en je observeerde hem even. Als je dacht dat je zijn strategie door had of je meende gewoon beter te zijn dan daagde je hem uit. Je gooide je geld in de gleuf en drukte op 2P. De kamp begon en even waande je je een gladiator in de ring. Eer als je hem versloeg en van de kast wegjaagde maar een bittere afgang als het met jou gebeurde.
De glorie van het alles.
