blog placeholder

“An offer you can’t refuse.” Soms heb je geluk in het leven. Je krijgt een aanbod waar je op in gaat, maar is dit verleidelijk aanbod wel echt zo verleidelijk ?

Toen ik met vrienden in November 2009 Parijs bezocht, was het de bedoeling om het Louvere te bezoeken. Er zijn een aantal kunstschatten die de moeite zijn om ooit eens in je leven bezocht te hebben. Een kennis van me uit Moskou was afgekomen om gedurende enkele dagen de stad te bezoeken. Ze is een regelmatige reiziger en als zakenvrouw kleed ze zich ook deftig en siert ze zich met juwelen en het één en ander dat glitteren zal. In Moskou zie je dit in het straatbeeld wel vaker, als Belg ben ik dit wel wat minder gewoon. Ik ben wat dat betreft wel een beetje een contrast naast deze vrouw. Daar ik ook voor mijn werk vaak in het buitenland ben, heb ik geleerd zo onopvallend mogelijk me te kleden. Dat wil zeggen: geen glitter of glamer, geen dure horloge of afgeborstelde merkkleding, maar enkel een jeans, eenvoudige schoenen, een hemd met korte mouwen en een eenvoudige regenjas. Enkel een fototoestel zal verraden dat ik opzoek ben naar één of ander mooi beeld dat vroeg of laatdoor me gebruikt kan worden voor één of andere publicatie.

Nadat we het prachtige museum verlaten hadden, liepen we over hetgrote plein in de richting van het smaakvol ingericht park. Een ideale plaats om foto’s te maken. Zonder dat ik er eerst veel aandacht aan bestede was een iet wat kleinere vrouw naar de Russische zakenvrouw gestapt. Ze was erg sober gekleed. Haar kapsel was onverzorgd en ze zag er uit alsof ze tot de mindere economisch succesvolle groep van de bevolking behoorde. “C’est a vous madame ?” Hoorde ik haar vragen. De Russische spoorde me aan te vertalen wat deze vrouw haar vroeg. “She wants to know this is yours !” zei ik in het Engels, daar mijn kennis van de Russische taal nog steeds te beperkt is om vlot en zonder mogelijke misverstanden tot een dialoog te komen. Ze nam het voorwerp van de kleine vrouw aan. Het was een ring. Een grote gouden ring. “Yes, it is mine!” zei ze dolgelukkig nadat ze de ring kortstondig bestudeerd had. Nu draag ik bewust geen ringen, maar ik kon op dat moment echt niet begrijpen hoe je zo een joekel van een ring zo maar eventjes van je vinger kan laten glippen. De kleine vrouw vroeg voor de vondst een beloning. “What does she wants now from me ?” vroeg ze aan mij. “She wants a reward for what she found.” zei ik. De Russische nam uit haar handtas 10 € en gaf dit aan de kleine vrouw. Maar deze bleef aandringen. “What does she wants now from me ?” zei ze. “She said the ring is pure gold and that it is worth much more than the 10 € you gave to her.” Weer ging de Russische in haar handtas opzoek naar wat geld. Daarop nam ik mijn fototoestel en nam een foto van beide. Echter, voor ik kon afdrukken draaide de vrouw zich met de rug naar mij en vertrok zonder het extra geld aan te nemen. Vreemd dacht ik, maar in elk geval was ik nu vergezeld van een dolgelukkige Russische vrouw. Toen ik haar vroeg hoe het mogelijk was dergelijke ring van haar vinger te laten glippen zei ze tegen me: “Of cause this is not mine. Do you think I am stupid ? She should not be so stupid to give something expensive like that away to me. Look at it. The real golden stamp is inside of it !”. Nu ben ik geen expert maar er was duidelijk een stempel binnen in terug te vinden die erg leek op wat je vaak op gouden juwelen kan terug vinden. Ze was dolgelukkig. De ring voelde zwaar en moest toch zeker wel wat waarde hebben. Hiermee had ze zeker haar reis naar Parijs terug verdient, zei ze tegen me.

Toen we de triomfboog voorbij gewandeld waren en we de trappen van het park wilde afdalen naar onze volgende bestemming werden we aangesproken door een andere vrouw, nu wat groter en met geblondeerde haren: “C’est a vous madame ?” klonk het weer. En weer verscheen er een mooie goudenring. We keken elkaar aan en begrepen duidelijk dat er hier iets mis was met die ring.

Wat verderop bekeken we haar eerste exemplaar nog een keer. Er leek absoluut niets mis mee. De ring was mooi goudkeurig, zwaar genoeg zoals je van een gouden ring zou verwachten en met een stempelafdruk binnenin. Als dit een valse ring was, dan was het een enorm goede imitatie.

Het opzet was ook prachtig. De vrouw had op nog geen twee minuten bijna 20 € verdiend. Ik moet meer inspanningen doen om aan dit bedrag te komen. En ook haar geweten was gesust. Zij was enkel maar de eerlijke vinder. Het was de andere die gelogen had over de origine, dus de Russische was de fraudeur. Als je met dergelijk verhaal naar de politie zou stappen dan was het enkel woord tegen woord. Zei had enkel de ring gevonden en kon echt niet weten waarvan deze vandaan kwam. Hoe zou zij nu kunnen weten dat deze niet echt was, trouwens het slachtoffer had toegegeven dat deze van haar was dus zal zij wel de fraudeur zijn. M.a.w. een perfect alibi en haar geweten was gesust.

Op de terugweg naar België bleef ik gepuzzeld met in mijn achterhoofd de gedachte wat dit eigenlijk was. Thuis gekomen ben ik op internet op zoek gegaan naar de oplossing. En ik denk deze gevonden te hebben.

Goud kost al gauw 30 000 € per kilogram. Maar op de tabel van Mendeljiv vind je één element dat enorm dicht bij goud ligt maar met een veel lagere economische waarde: iridium. Dit metaal kost maar 50 € per kilogram. Je moet enkel maar een dun laagje goud omheen dampen en je hebt een perfecte imitatie.

Niet enkel een leek kan moeilijk het verschil merken, blijkbaar is de nationale bank van Ethiopië net op dezelfde manier opgelicht. In elk geval moet je een organisatie hebben om dit soort ringen te vervaardigen.

Toen ik leerlingen van zesde metaal dit verhaal vertelde, waren ze enthousiast en zochten ze een manier om dit ook te proberen. Ze zagen er wel brood in. Ik zou wel een percentje krijgen, zeiden ze. Tot op heden heb ik nog geen geld gezien, maar als dit ooit het geval zal worden zal ik u langs deze weg waarschuwen. Beloofd. Hopelijk vergeten ze me niet en wordt ik door hen niet opgelicht…