Erger je er soms ook aan hoe de berg afval van drankverpakkingen zich opstapelen ? Soda Club heeft voor ons een oplossing bedacht. Echter, mijn kinderen hebben een methode bedacht om Soda Club net iets anders te gebruiken.
Ik heb drie kinderen. Soms tellen ze voor zeven. Ze zijn enorm milieu bewust, tenminste als het gaat over de dingen die hun niet aanbelangt. Want als het over comfort gaat is hun ecologische voetafdruk veel groter dan die van mij.
Sinds de Groenen in België het laken naar zich toe wisten te trekken, hebben ze ons hier bewust gemaakt van onze afvalberg maar ook bewust dat we afval moeten sorteren. En natuurlijk was het mooi meegenomen dat je aan dat afval enorm veel geld kan verdienen. Je zorgt er voor dat de burger sorteert en daarna verkoop je dat afval weer aan de industrie die er opnieuw wegwerpverpakkingen mee durft maken. Het lijkt eenvoudig, maar deze cyclus kost ons burgers geld, veel geld. Het is dan waarschijnlijk ook de reden waarom Groen! in Vlaanderen en Ecolo in Walonië amper de kiesdrempel halen. Waarom België twee ecologische partijen heeft en Nederland maar één heeft te maken met onze kieskring, een gevolg van de taalwetgeving, iets waar men in Nederland nog nooit van gehoord heeft, nooit last van gehad heeft en daarom ook nooit zal begrijpen. In elk geval zijn ze specialisten in het bedenken van taksen en dat doet meestal pijn.
Als ik de supermarkt binnen stap dan doen ze daar alles om alle verpakkingen zo groot mogelijk te maken. Zelfs een klein ding zoals een geheugenkaart of een simpele batterij wordt vandaag de dag verpakt in een hard doorschijnende plastic, vaak tot honderd maal volumineuzer dan het product zelf. “Tegen diefstal” wist een handelaar me te vertellen. Dat kan misschien wel zijn. Als ik thuis kom en probeer deze verpakking te openen, dan moet ik allerhande soort keukengereedschap boven halen om die verpakking open te breken. Meestal kom ik er vanaf met een paar schrammen en een pleister of twee. De meeste domme ongevallen gebeuren thuis moet je weten. Deze verpakking is ook niet simple klein te krijgen. Hoe ik er ook op ga staan met mijn licht overgewicht, ik krijg de verpakking niet klein. Steeds veert ze op in een bijna identiek volume. De randen blijken ook steeds scherp genoeg om door de afvalzak heen te scheuren. Een tweede moeilijkheid is dat afval in België maar eens om de twee weken opgehaald wordt: de ene week restafval, de andere week PMD (wat staat voor alles wat we in blauwe zakken mogen achter laten). Dit heeft als gevolg dat ik in de kelder een afzonderlijke ruimte moet voorzien om afval te sorteren. Hoe mensen dat sorteren in een kleine studio is voor mij een raadsel. Het is waarschijnlijk de reden waarom we in grootsteden afval op de openbare weg plaatsen dagen voordat er een omhaling is. Het was voor mij één van de redenen om bij me thuis een afvalbeleid te voeren. Volgens de overheid is de afvalberg onder controle. Dat klopt, hij ligt te wachten bij mij in de kelder.
Ik heb thuis een systeem ingevoerd in de keuken vanvijf grote afvalemmers, daar waar we vroeger voldoende hadden aan slechts één enkele onder het aanrecht. Ergonomisch is dit niet erg praktisch, want die dingen staan steeds in de weg zodat de kinderen of de hond deze met de regelmaat van de klok deze wel eens omver willen lopen. En ik zal waarschijnlijk in een nieuwe keuken moeten investeren tot dat probleem opgelost is. Waarom vijf emmers hoor ik je denken. Wel, de eerste voor het restafval, het tweede voor papier, een derde voor alles soort drankverpakkingen, een vierde voor het te recycleren glasaval met terugbetalingen een vijfde voor glasverpakkingen zonder terugbetaling. Eigenlijk staat er in de tuin nog een zesde afvalemmer: de humusbak. Hoe ik ook mijn drie kinderen van 6 tot en met 13 tracht uit te leggen wat ze in welke emmer moeten achter laten, het lukt hen niet. Zij denken veel praktischer dan ik: ze laten hun afval gewoon slingeren, veel eenvoudiger voor hen maar voor mij een ergernis.
Natuurlijk probeer ik bewust afval te vermijden. Een doorn in mijn ook zijn de hoeveelheid drankverpakkingen. Sommige daarvan hebben dezelfde eigenschap om hun volume terug in te nemen en mijn kinderen nemen niet de moeite meer om deze flessen klein te krijgen ook al blijf ik er om zeuren. Ik kocht zelfs een toestel waarmee je drankflessen kan klein krijgen, mijn kinderen kijken elkaar de kat uit de boom wie als Chinese vrijwilliger aangeduid zal worden om de drankverpakkingen klein te krijgen en om deze in de blauwe PMD zak achter te laten.
Maar, de industrie blijkt inventief te zijn en kwam met een oplossing om het probleem van de PMD deels op te lossen: De Soda Club. In plaats van frisdrank in grote verpakkingen aan te kopen, gebruik je herbruikbare flessen, gebruik je siroop in kleine verpakkingen, gebruik je leidingwater en koop je af en toe een koolstofdioxide fles onder druk om de bubbels in de frisdrank te krijgen. Plotseling krijg je ook een enorm uitgebreid pallet aan smaken, genoeg om de kinderen te laten kibbelen welke smaak er nu weer moet gemaakt worden. Ik loste dit op met een navulfles voor elk.
Natuurlijk moet je af en toe deze flessen vullen. En, je moet dat in een welbepaalde volgorde doen. Eerst vul je de fles met al dan niet gefilterd kraantjeswater. Daarna plaats je de fles in de koelkast. Daarna haal je de fles uit de koelkast. Daarna vul je de fles met koolstofdioxide gas voor de bubbels. Als laatste vul je er de siroop aan toe. Heel eenvoudig.
Maar, mijn kinderen zijn niet zo fantastisch in het volgen van correcte procedures en zich houdende aan bepaalde regels, ze hebben dan ook de Belgische nationaliteit. Af en toe experimenteren kan geen kwaad, het hoort tenslotte bij het leerproces. Zij gaan soms als volgt tewerk.
Eerst neem je een lege fles. Hierin doe je de siroop. Omdat ze de smaak soms wat willen accentueren en ze gek zijn van zoetigheden is één volume siroop volgens hen niet altijd voldoende en wordt dit deel van de procedure een aantal maal herhaald. Hierbij doen ze ongekoeld kraantjeswater. Deze fles draaien ze dan in de fleshouder om het gas met de bubbels aan de experimentele frisdrank toe te voegen. Het kan hun een worst wezen dan een koude vloeistof stabieler is dan een warme om het gas in zich op te nemen. Daarna drukken ze op de knop om het gas in de vloeistof te laten diffunderen. Volgens de handleiding moet je dit doen door af en toe op de knop te duwen tot je het overdrukventiel hoort openen met een duidelijk gesputter. Maar, als je even wacht hebben ze gemerkt dat je meer gas aan de frisdrank kan toevoegen. En dat maakt het voor hen veel interessanter. Dus doen ze dit tot dat ze echt geen gas meer kunnen toevoegen omdat het overdrukventiel steeds onmiddellijk in werking treden. Als ze nu de fles uit de houder willen verwijderen lukt hen dat niet meer. De druk is nu zo groot dat het moeilijker wordt om de kracht te overwinnen om de fles te draaien. Hoe lossen dat op denk je ? Heel eenvoudig. Ze roepen “Papa ???”, de redende engel die altijd klaar staat om problemen op te lossen. En Papa is zich natuurlijk van geen kwaad bewust. Hij heeft wel genoeg spierkracht om de fles van de houder te draaien. Wat Papa niet weet is dat ze ondertussen ook al flink geschut hebben met de fles in een poging deze uit de houder te verwijderen. Dus, toen Papa zelfs nog maar een kleine opening wist te forceren tussen de fles en fleshouder koos de experimentele frisdrank de eenvoudigste weg naar buiten zonder een probleem er van te maken dat Papa hoe dan ook in de weg zou staan. Geloof me, ik zag roodroos van kop tot teen vol kleverige frisdrank. De keuken was decoratief door de Soda Club geschilderd, vloer, kasten en de zoldering… Een deel van de zoldering ziet vandaag nog wat roos.
Het kan misschien gek klinken, maar het is daarom de reden waarom ik vandaag de hoop dat de groenen de volgende keer de kiesdrempel niet meer halen. Het zal me heel wat werk en geld besparen. We leren allemaal met vallen en opstaan. Maar ik zoek naar meer praktische oplossingen.
