“Piet is overleden, en nu eet de hond niet meer. Hij heeft er net zo veel verdriet van als ik.”
Een veronderstelling die troost biedt, maar niet algeheel klopt. En wil men eigenlijk wel weten wat honden echt “denken?”
Net zoals een relatie met een partner wordt geromantiseerd, wordt er hetzelfde gedaan bij onze huisdieren. Speciaal met de honden. We behandelen ze alsof ze mensen zijn, en daarom gaat het dan ook soms heel erg fout. En wat nu te doen als de situatie uit de hand dreigt te lopen, en men overweegt hun trouwe viervoeter te moeten wegdoen?
Als men een hond aanschaft, spreken we eigenlijk over een gezinsuitbreiding. De hond wordt redelijkerwijs hetzelfde behandeld als de mens. Hij zit dan nog net niet aan een keukenstoel zijn eten van een bordje te verorberen, maar verder is er weinig verschil.
De meesten liggen op de bank, slapen in sommige gevallen zelfs in je bed. En verder wordt hij “opgevoed” door spelletjes te spelen, zoals het gooi en terugbrengen van een balletje. Hij brengt leven en plezier in je huis, en je krijgt er dan ook heel veel voor terug. Als de mens een lekkernij neemt, wordt in veel gevallen de hond daarbij niet vergeten. Kortom, dus niet echt veel verschillen, behalve dat hij buiten plast, en zijn eten van de grond eet.
Maar soms gaat het dus fout. De hond wordt dominant, en dreigt de plek van de baas te willen innemen. Of in ergere gevallen, overstijgt hij de kinderen. Hij is overal “haantje de voorste”, en wordt onhandelbaar als er visite binnenkomt, en buiten aan de lijn voelt hij zich helemaal oppermachtig. Hij heeft immers al ontdekt dat hij sterker is door jou over straat te sleuren.
Onhandelbaar dus. Geen echt verschil met vele kinderen in de pubertijd. Dus wat dat betreft heeft hij zeker dezelfde plek ingenomen in het gezin. Waar kinderen de aandacht van de visite opeisen, maar je ze vaak nog kan wegsturen, wordt het bij de hond vaak als normaal gezien dat hij deze aandacht opeist. “Je moet hem even aairen” of “hij moet even weten dat het goed volk is”” , zijn manieren om sneller van de hond af te komen. Maar deze manieren zijn gericht op mensen, en komen dus niet van de honden zelf.
Een hond heeft algeheel zijn eigen gedachten over wat er daar zich allemaal afspeelt. Maar zoals zovelen, zal niemand daar dus aan denken, simpelweg omdat zij dit zelf niet kunnen bedenken. De hond behoudt gewoon zijn eigen instinct, en wij als mensen snappen dus niet waarom het fout gaat, en denken dat de hond gek is geworden als hij dreigt aan te vallen, of zelfs als hij al heeft aangevallen.
Maar de hond is niet gek, hij volgde alleen maar zijn eigen instinct, met zijn eigen regels en normen en waarden. De enige die hier gek is geworden, zijn wij als mens, die denken dat we te maken hebben met een medemens. Als een hond gromt naar een andere hond, zal de andere hond al snel zijn plekje opofferen, en weet hij dat hij te maken heeft met zijn “meerdere”, zijn leider. Hij zal dan automatisch “afdruipen” indien hij denkt zelf geen kans te maken zijn leider te verstoten van zijn troon. Maar als het hierbij om de mens gaat, die met allerlei dingen heeft aangegeven de mindere te zijn ten opzichte van de hond, ookal heeft de mens dit zelf niet door gehad. En de hond gromt dan op een bepaald moment, dan pikt de mens dit niet, en ontstaat er een machtstrijd om de troon. Die machtstrijd kan de mens verliezen.
De hond die een andere hond aan valt, valt op dezelfde manier aan bij de mens. Echter de huid van de mens is veel dunner dan die van een andere hond, dus zal dus vaak onherstelbare schade veroorzaken. Als honden met elkaar vechten vloeit er vaak niet zoveel bloed, terwijl het gevecht dan zeer heftig is om te zien. Deze huiden zijn daar dus wel tegen bestand. Dit is 1 van de verschillen die zeer rampzalig kunnen aflopen, terwijl de hond niets anders doet als hij tegen elk andere hond zou doen. Het is dus zeer belangrijk te weten dat de hond ons wel als honden ziet, maar wij als mens hen niet als mens mogen zien, voor onze eigen veiligheid.
Hoe kun je wel een hond als hond te blijven zien, zonder dat je daarbij mist aan het plezier wat hij je kan brengen? Wij als mens hebben een ego in onszelf waarin wij als wij als laatste aan de beurt komen, wij onszelf als mindere gaan zien. Dit is niet het geval met honden. Honden die een ondergeschikte rang hebben, krijgen daar juist rust van. Zij hoeven immers niet de verantwoording te nemen voor de hele roedel, dus kunnen ze rustig blijven in alle situaties, want de leider zorgt immers voor hun veiligheid. Als een hond dus rusteloos is in huis, weet je per direct dat hij zichzelf een rang hoger inschat dan jijzelf denkt. Als je moeite hebt om op deze manier over de hond te moeten nadenken, als de laatste in rang in je gezin, dan kun je het volgende geheugensteuntje nemen: Jouw werkgever is je baas, en is dus hoger in rang. Maar als hij geen werknemers zou hebben, kan hij dan nog een baas zijn? Nee dit kan hij niet. Dus een baas heeft zijn werknemers net zo hard nodig om zijn plek te verdienen als een werknemer zijn baas nodig heeft. Het is dus een samenspel. En samen ben je 1 geheel, en werkt goed. Niemand heeft moeite om ergens te werken onder een baas, en voelt zich daarbij dan meteen zo minderwaardig door, tenzij de baas het nodig heeft om jou te onderdrukken, maar dan is hij geen goede leider. Een leider is zeker van zijn plek, straalt kracht en geborgenheid uit, en men vertrouwt hem blindelings. Hij heeft het niet nodig om zijn ondergeschikte op hun plek te houden door onderdrukking. Indien hij dit wel doet, is er iets mis met zijn eigen zelfvertrouwen, en dat maakt hem niet geschikt als leider.
De deurbel rinkelt. De hond staat op en staat als eerste bij de deur. De deur gaat open en in de meeste gevallen weet hij als eerste een aai over zijn bol te verkrijgen. Als mens sta je niet stil wat dit betekend voor een hond. De hond echter weet wel wat het betekend. Hij kreeg als eerste aandacht, en alleen een leider verdient die eer. Op dat moment voelt hij zichzelf al hoogste in zijn rang. Voorkom dus dat hij als eerste bij de deur aan kan komen, en geef de visite opdracht om eerst het gezin te begroeten, en daarna pas de hond. Hiermee weet hij per direct dat leiderschap er voor hem niet in zal zitten.
Het spelen met de hond is een leuke bezigheid. En omdat dit meestal gebeurt met het speeltje van de hond, zal na beeindigen van het spel, het speeltje als laatste bij de hond terecht komen. Wij denken dan weer als mens, waarin het logisch is dat het speelgoed van de hond bij de hond verblijft. De hond denkt echter weer heel anders. Elk spel dat een hond speelt, is een vorm van verhogen van zijn rang. Als wij zelf een spel spelen, en je wint alles, ben je de winnaar, de hoogste. Voor een hond geld diezelfde regel. Hij speelt een spel, hij krijgt alles als laatste, en voelt zich dus de winnaar. De winnaar is voor hem dus de rang als leider. Elk spel dat gespeeld wordt, zal beeindigen waarin hij zich die leiderschap toe eigent. En de mens heeft niets in gaten. Een speeltje zal dus bij de leider moeten eindigen. En indien u meer zeggenschap over de hond wil krijgen, zal u dat dus moeten zijn. U zal zelf het balletje in uw eigen zak moeten doen, en de hond laten weten dat u het spel wil beeindigen en de winnaar bent geworden. Op een later tijdstip kan u dan zonder dat de hond het merkt, het balletje weer op de grond neerleggen, zodat hij er weer zelf mee kan spelen. Hier gaat dus al een heleboel fout als u te maken heeft met een gezin met kinderen. Kinderen spelen heel vaak eventjes met de hond, en zo`n 10 keer per dag wordt de hond dan als leider op die troon neergezet. Een onschuldig spelletje met zeer gevaarlijke gevolgen.
De hond komt aanlopen, en jij aait even over zijn bolletje. De gewoonste zaak van de wereld, en men zoekt er niets achter. Iedereen vraagt wel eens aandacht, en als men die nodig heeft, zijn wij niet de beroerdste om ze dat dan ook te geven. Echter is een hond ten alle tijden bezig om zijn rang te verhogen, en de hond wil NU geaaid worden. Als een kind zo drammerig zou zijn krijgt hij vaak zijn zin niet. En je hebt dit in de gaten omdat het snoetje van een kind er een bekkie bij trekt waarin het drammerig overkomt. Een hond echter heeft niet diezelfde gelaatsuitdrukking. Hij ziet er nog net zo schetig uit als voorheen, met zijn reebruine ogen, en zijn lieve natte snuit. Maar neem maar aan dat hij erbij zegt: “Ik wil NU geaaid worden, omdat IK het wil, en jij hebt niets te willen, want jij bent lager in rang”. Zou u hem dan nog willen aaien als hij deze woorden tegen u zou zeggen? Feit blijft wel dat hij op deze manier dit dus eigenlijk wel bedoelt, hoe snoezig hij ook doet. Een manipulatie eigenlijk, en niemand heeft dit door. Hij zal alweer in rang omhoog schieten. Nu duurt het niet lang meer voor hij voelt dat hij alle situaties onder eigen controle heeft. En de machtstrijd kan beginnen.
Een hond die verdriet heeft? Het bestaat eigenlijk niet. Althans niet op die manier die wij denken. Een hond heeft namelijk een mooi ingebouwd radartje. Hetzelfde radartje waarvan u zegt dat de hond trouw blijft aan zijn baas, en trouwer zijn dan mensen. Hij zal je niet verlaten, of verstoten. En waarom doet hij dit? Simpelweg omdat hij eigenlijk niet dezelfde klok ingebouwd heeft zitten als wij hebben. De tijd maakt mensen vaak treurig. Ze onthouden alles wat hen is overkomen, en handelen hiernaar met een bitterheid, zodat ze er zorg voor dragen dat hen dit niet meer kan overkomen. Die bitterheid kent een hond niet. Wel kennen ze voorzichtigheid in sommige extreme gevallen. Maar indien een hond met die voorzichtigheid optreed, betekend dat bijna al zijn herinneringen uit angst bestaan. Indien wij als mens op die manier behandeld zijn geweest komen we die klappen dan vaak niet meer te boven. Een hond kan dit wel te boven komen. Simpelweg door nieuwe herinneringen toe te voegen aan zijn belevingswereld. Betere herinneringen. En de snelheid waarmee ze dan van angstige hond naar vrolijke hond zijn getransformeerd is dan vaak onbegrijpelijk voor de mens. Echter is dit nu juist wat honden zo anders maken dan de mens.
Een hond herinnerd zich namelijk alleen iets, indien hij zichzelf alweer in dezelfde situatie bevind. Indien hij alleen zou zijn, herinnerd hij zich niets. Deze uitleg zal je een paar keer moeten lezen voor je hem begrijpt, want mensen zijn gewend aan situaties en problemen en verdriet te denken, ook al zijn ze veilig en gebeurt hen op dat moment niets. Hierin verschilt de hond dus van ons. En omdat een hond kan janken als hij alleen is, betekend dit eigenlijk dat hem aangeleerd is om angstig te zijn als hij alleen is. En dat is dan zijn herinnering en gebeurtenis op hetzelfde moment. Bij jou binnenkomst zal hij per direct die eenzaamheid die hij voelde niet meer voelen. Hij zal niet nog uren lopen janken, omdat hij het zo erg heeft gevonden dat hij in de steek is gelaten. Hij reageert alleen dat wat hij herinnerd op het moment dat het hem gebeurt. En daarna dus niet meer, totdat dezelfde situatie zich weer voordoet.
Een hond kan dus wel verdriet hebben, maar niet aaneensluitend zoals een mens kent. Een hond heeft simpelweg dit denkvermogen niet ontwikkelt. Ze kunnen zeer slim zijn, dat wel. Maar dit is alleen een kwestie geweest van aanleren van dingen. Als een bal betekend, spelen met de baas. Is de bal er niet, denkt hij ook niet aan spelen. Een riem vertelt hem dat het tijd is om naar buiten te gaan, of zelfs de schoenen aantrekken van de baas kan al een hint voor hem zijn. Zelfs als hij net nog naar buiten is geweest, en je zal diezelfde riem 5 minuten later weer pakken, dan staat hij weer op alsof het gisteren is geweest dat hij naar buiten is geweest. Hij voegt de gebeurtenis simpelweg bij zijn herinnering van de laatste keer. En de laatste keer betekende die riem dat hij naar buiten mocht.
Een hond die verdriet heeft als er een gezinslid is weggevallen, door scheiding of erger, bestaat eigenlijk niet. Indien hij wel verdrietig is, betekend het dus dat op dat moment een gebeurtenis plaats vind dat hem verdrietig maakt. Diegene die weg is gevallen, herinnert hij zich allang niet meer, tenzij hij hem weer ziet. Dan zal hij hem weer enthousiast begroeten. Maar maak niet de fout dat de hond die persoon heeft gemist en daardoor enthousiast heeft gereageerd. Dit is dus niet zo. Het is je namelijk minder opgevallen hoe enthousiast een hond kan doen zelfs al ben je maar 5 minuten weg geweest. Hij begroet je op dezelfde manier. Alleen de emoties van die persoon die binnenkomt wordt overgebracht op de hond. En indien je zelf maar 5 minuten weg bent geweest, heb jij de hond niet gemist, en is je emotie dus niet hoog. En dus niet hoog genoeg om de hond enthousiast te laten blijven. Indien jij zelf de hond hebt gemist, zijn je emoties dus hoog, dus breng je op dat moment een situatie in huis, waar de hond zijn enthousiasme langer aanblijft.
Een hond die dus niet eet omdat zijn baas hem verlaten heeft, bestaat dus eigenlijk helamaal niet in de beleveniswereld van de hond. Hij bestaat in de beleveniswereld van de mens. Een mens heeft verdriet, en uit die ook. Door zijn eigen emotie wordt hij rusteloos, gestresst en paniekerig. De hond reageert daarop. Die situatie brengt hem dan uit zijn balans waardoor hij zijn eten kan laten staan. Indien een hond dus niet eet, overweeg hem dan tijdelijk bij een ander onder te brengen, die deze emotie niet op die manier heeft. Hij zal dan weer heel snel in zijn normale doen terug komen.
Als jij verdriet hebt, en de hond komt je troosten is dit dus halfwaar. Jij bent de leider, en je laat op dat moment je leiderschap niet voelen aan de hond. De hond kan zich door die situatie van slag laten brengen, want zijn leider is er niet meer. Hij troost je dus wel, maar vraagt je daarmee om alsjeblieft zijn leider weer te zijn. Hij denkt dus niet mee in jouw situatie, maar aan zichzelf.
Een hond die een kind redt uit het water. Hij wordt ervoor beloond en gekoesterd. De waarheid is echter vaak anders. Indien de hond niet getraind is, maar gewoon de normale hond is, ziet hij iemand in het water als iemand die met hem wil spelen. Hij plonst enthousiast in het water om zo snel mogelijk mee te mogen doen. Echter op het moment dat de hond aankomt, zal het kind de hond vastpakken. De hond zal dit als dreiging zien, hij wordt immers ondergetrokken, en vind dit spel dus helemaal niks aan. Hij zal zo snel mogelijk aan de kant willen klimmen, met of zonder het kind, het maakt hem niet uit. In de meeste gevallen laat het kind de hond niet meer los, en trekt de hond het kind automatisch aan de kant. Hij was dus niet de held die iedereen van hem maakt, maar zou doen wat de meeste mensen zouden doen. Zijn eigen leven aan het redden.
De hond blijft een hond, ten alle tijden. En de mens? Blijft u een mens tegenover de hond als u deze informatie allemaal gaat begrijpen? Het zou namelijk zoveel honden kunnen helpen, die verdrietig genoeg weer aan het asiel worden afgeleverd als onhandelbaar.
Sylvia
