Dat er duizenden jaren geleden meerdere Goden op onze aarde waren is een algemeen bekend feit. In bijna alle oude heilige geschriften worden ze wel op de één of de andere manier genoemd. En niet alleen bij de zogenaamde primitieve geloven, zoals de Dogon in Afrika die geloven dat ze in het verleden zijn bezocht door goden die afkomstig waren van Sirius, maar ook, tot mijn eigen verbazing overigens, in de Bijbel. Toen ik, naar aanleiding van de vervelende wekelijkse bezoeken van Jehova’s getuige aan mijn deur, besloot om de bijbel eens in zijn geheel te gaan lezen, om ze een passend weerwoord* te kunnen geven, stuitte ik al in het begin van de Bijbel op een opvallende tekst.
In Genesis 6 staat namelijk: Zo kwamen er steeds meer mensen op aarde, en zij kregen dochters. De zonen van de goden zagen hoe mooi de dochters van de mensen waren, en ze kozen uit hen de vrouwen die ze maar wilden. Toen dacht de HEER: Mijn levensgeest mag niet voor altijd in de mens blijven, hij is immers niets dan vlees; hij mag niet langer dan honderdtwintig jaar leven. In die tijd en ook daarna nog, zolang de zonen van de goden gemeenschap hadden met de dochters van de mensen en kinderen bij hen kregen, leefden de giganten op aarde. Dat zijn de befaamde helden uit het verre verleden.
*Pas aan het einde van de Bijbel vond ik het passende weerwoord waar ik tegenwoordig alle Jehova’s heel snel mee afwimpel. In het boek openbaringen staat namelijk: “Toen hoorde ik het aantal van hen die het zegel droegen: honderdvierenveertigduizend in totaal, afkomstig uit elke stam van Israël”. De Jehovah’s Getuigen beweren dat de 144000 een limiet zou zijn voor het aantal mensen dat met Christus in de hemel zal heersen en de eeuwigheid met God zal doorbrengen. Deze 144000 hebben volgens de Jehovah’s Getuigen de hemelse hoop. Ik vraag daarom tegenwoordig hoeveel Jehova’s Getuigen er zijn op de wereld. Dit zijn er zo’n 7,5 miljoen. Dan zeg ik altijd tegen de Jehova’s Getuige die voor mij staat “dan heb jij een probleem”.
Kosmonaut, astronaut,taikonaut, ruimtevaarder:
Zoals met bijna alles is ook het begrip ruimtevaarder, astronaut, taikonaut of ruimtevaarder een punt van discussie tussen de diverse landen. Volgens de Amerikanen is iedereen die hoger dan 50 mijl (80,5 kilometer) heeft gevlogen een ruimtevaarder, astronaut, taikonaut of ruimtevaarder maar volgens de Fédération Aéronautique Internationale mogen alleen mensen die hoger dan 100 kilometer hebben gevlogen zich een ruimtevaarder, astronaut, taikonaut of ruimtevaarder noemen. Maar uit beide definities blijkt wel dat alleen mensen ruimtevaarder, astronaut, taikonaut of ruimtevaarder kunnen worden. Volgens deze defenitie konden en kunnen Goden dus geen ruimtevaarder, astronaut, taikonaut of ruimtevaarder worden.
Kennis uit de ruimte:
De aanhangers van de De Paleocontacthypothese die stellen dat een buitenaardse beschaving de ontwikkeling van de mensheid heeft beïnvloed geloven dat de Goden toch een soort astronauten waren. Dit zou bewezen worden door bijvoorbeeld het feit dat de Maya’s 3000 jaar voor Christus al een kalender hadden die woorden kenden voor tijdvakken van miljoenen jaren. Als de mens hooguit 200.000 jaar bestaat lijkt dat niet erg nuttig. Waarom hadden de Maya’s zo’n kalender? Ook wisten de Maya’s precies hoe lang een jaar op Venus duurt. Omdat een God echter geen ruimtevaarder, astronaut, taikonaut of ruimtevaarder kan zijn of worden is het antwoord op de vraag “waren de Goden Astronauten of Kosmonauten” nee. Dat betekend niet dat ze niet door de ruimte kunnen reizen maar alleen dat we daar geen naam voor hebben. De foto’s spreken echter voor zich.
