Sneeuwwitje is een Prinses. Ze dankt haar naam aan haar moeder die een rijke fantasie had. Haar moeder zat namelijk toen ze zwanger was met een naaiwerkje te dagdromen terwijl ze door het open raam met ebbenhouten kozijnen naar de sneeuw zat te staren. Door haar onoplettendheid prikt ze in haar vinger en vallen er drie dikke druppels bloed op de sneeuw. Ze ziet de rode druppels in de witte sneeuw door het zwarte ebben houten raamkozijn en droomt van een dochtertje met een sneeuwwitte huid, bloedrode lippen en haar zo zwart als ebbenhout. Ze weet vanaf dat moment hoe ze heten moet, Sneeuwwitje.
Het sprookje:
De moeder van Sneeuwwitje heeft haar dochtertje helaas nooit leren kennen want ze overleed in het kraambed. De vader van sneeuwwitje hertrouwd na een jaar met hele mooie maar niet zo lieve vrouw. Zolang sneeuwwitje klein was ging het prima tussen Sneeuwwitje haar stiefmoeder. Maar toen Sneeuwwitje de leeftijd bereikte dat de mannen, inclusief haar vader, begerig naar haar begonnen te kijken begonnen de problemen. Haar stiefmoeder werd razend van jaloezie en besloot Sneeuwwitje te laten vermoorden. Ze huurde een huurmoordenaar in die haar in het bos moest vermoorden en begraven. Maar ook de huurmoordenaar valt als een blok voor de mooie Sneeuwwitje en besluit haar niet om te brengen maar haar bij een bevriende criminele bende die bekend staat als de 7 dwergen onder te brengen voor algemeen gebruik. Hij dwingt Sneeuwwitje om als dood te gaan liggen in het bos en maakt een foto van haar. Een handlanger van hem die bij de Telegraaf werkt plaatst de foto met eronder in grote letters “Sneeuwwitje dood!!”. De stiefmoeder las het bericht de volgende dag in de krant en betaalde de huurmoordenaar € 100.000,- in contanten.
De 7 dwergen:
Sneeuwwitje zit ondertussen bij de 7 dwergen en al gauw veranderd haar gevangenschap in een vriendschapsrelatie met alle dwergen. De dwergen blijken eigenlijk hele aardige jongens die, gedwongen door hun handicap, in het criminele circuit zijn beland. Ze heeft er een hele mooie tijd en maakt veel mooie maar ook heftige dingen mee met de 7 dwergen. De 7 dwergen nemen haar volledig op in hun groep en ze gaan voor haar door het vuur.
De prins:
Haar stiefmoeder was er van het begin af aan van overtuigd dat Seeuwwitje dood was, ze had er tenslotte zelf opdracht voor gegeven. Één man was echter van het begin af aan achterdochtig, dit was Peter R., prins der Vriezen. Hij kende de corrupte reporter die het bericht geplaatst had al jaren en ging op onderzoek uit. Via zijn contacten in het criminele circuit wist hij na een paar maanden Sneeuwwitje te lokaliseren. Na een paar dagen posten wist hij precies welke tijden de dwergen weg waren. Na een week viel hij het verblijf van de dwergen binnen en bevrijdde Sneeuwwitje. Hij nam haar mee naar zijn paleis en hoewel Sneeuwwitje het niet slecht had gehad bij de dwergen besloot ze toch met de steenrijke prins te trouwen.
Paleisje, boompje, beestje:
Ze was best gelukkig met haar nieuwe leven en na een paar maanden was ze al zwanger. Ze kreeg een schattig dochtertje en daarna volgden kort op elkaar nog drie jongetjes. Voor haar 25 verjaardag kreeg ze, van haar lieve man, ook nog het hondje wat ze zo graag hebben wou. Ze had nu dus een mooi gezin, een lief hondje en een ze woodnen in een mooi paleis. Paleisje, boompje beestje wat wil een mens nog meer.
Het noodlot:
Ze leefden zo al heel lang gelukkig samen tot de crisis begon. Door de crisis begon het volk te morren en haar man, die als prins een goed betaalde ceremoniële, raakte zijn baan kwijt. Omdat hij verder geen opleiding of zo had belandde hij al gauw in de bijstand. Ze moesten ook uit het paleis want dat was eigendom van de staat. Daar zaten ze dan, in een klein huurhuisje met 4 kinderen en bijna geen geld. Haar man begon te drinken en Sneeuwwitje begon THC appels te eten waar ze op een goedkope manier mee in een zalige roes raakte.
De vlucht:
Sneeuwwitje gleed steeds verder af in haar appelverslaving tot ze op een dag in de spiegel keek en dacht, “spiegeltje spiegeltje aan de wand, wat is er in godsnaam met me aan de hand”. Tot haar schrik begon de spiegel terug te praten. De spiegel zei ”je moet je problemen niet langer verbergen, zoek hulp bij de 7 dwergen”. Dit was de druppel, erger kon het niet worden. Ze besloot om hulp te gaan zoeken bij haar oude vrienden de 7 dwergen. Ze nam een bad, maakte zich mooi op, trok haar mooiste jurk aan en ging op pad. Ze huurde een auto en reed naar het bos waar de dwergen woonden. Ze stapte uit en ging zitten wachten. Al gauw kwam er een nieuwsgierig konijntje die aan haar snuffelde. Ze aaide hem en nam hem op schoot. Het was tam konijntje wat in het bos gedumpt was. Even later kwamen er nog twee aangehuppeld. Daarna kwamen er nog een tam vogeltje, een tamme wasbeer en een klein hertje, wat ook waarschijnlijk ook in gevangenschap of op een kinderboerderij had gewoond, bij haar zitten. Ze genoot van de dieren maar door haar appelverslaving begon ze toch te trillen. Ze moest een appel eten dus ze pakte er een uit haar tas en nam een paar happen. In een zware roes begon ze te dansen met de dieren en na een kwartier viel ze al hallucinerden en draaiend om haar as op de grond. Daar lag ze, de gevallen prinses.
De redding:
Gelukkig lag ze op de route die de dwergen ook altijd namen en ze vonden Sneeuwwitje in kennelijke staat en droegen haar mee naar hun verblijf. Daar legden ze haar met grote voorzichtigheid op bed en waakten bij haar. De volgende ochtend ontwaakte Sneeuwwitje uit haar roes en voorzichtig knipperend keek ze om zich heen en zag de bezorgde gezichten van de dwergen om haar heen.
Als vanouds:
De dwergen waren heel blij dat Sneeuwwitje weer bij hen terug was gekomen. Ze haalden de mooie lichtblauwe jurk uit de kast die ze waren wezen kopen op de dag dat de prins Sneeuwwitje had meegenomen. Nadat ze een heerlijk warm bad had genomen trok Sneeuwwitje de jurk aan. Ze hoefde zich niet op te maken want ze had nog steeds van nature die sneeuwwitte huid, die bloedrode lippen en dat ebbenhouten zwarte haar. De dwergen waren uitgelaten an namen meteen een groepsfoto om als profielfoto op hun Facebook te zetten.
Beveiliging:
Natuurlijk mocht sneeuwwitje bij de dwergen blijven maar ze hadden geen tijd om steeds bij haar te blijven om op haar te passen. Ze besloten daarom om haar een zwaard te geven om zich te kunnen verdedigen. De dwergen leerden haar in een paar dagen schermen als de beste. Sneeuwwitje kreeg er zelfs plezier in om te zwaardvechten met haar vrienden.
Afkicken:
De dwergen hadden natuurlijk toen ze Sneeuwwitje vonden de tas vol met HTC appels ook gevonden. Ze wisten dus dat Sneeuwwitje zwaar verslaafd was. Ze wisten echter ook hoe ze haar van die verslaving af konden helpen. De dwergen met hun eeuwenoude dwergencultuur weten precies welke bosplanten waar voor dienen. Ze gaven Sneeuwwitje daarom een schaal verse bosaardbeien om haar van haar appelverslaving af te helpen. ’S Avonds voor het slapengaan zagen ze er allemaal op toe dat Sneeuwwitje de benodigde hoeveelheid aardbeien opat. Zo raakte ze na een paar weken gelukkig helemaal van haar appelverslaving af.
De prins komt weer:
Sneeuwwitje was zonder iets te zeggen bij haar prins weggelopen en hij was natuurlijk radeloos. Hij zat daar opeens alleen met vier kinderen. Zijn alcoholroes raakte hij heel snel kwijt en hij deed ontzettend zijn best om voor de kinderen te zorgen. Hij deed meteen aangifte van de vermissing van Sneeuwwitje maar de politie nam hem niet serieus. In hun database stond dat Sneeuwwitje al jaren geleden door een misdrijf om het leven was gekomen. Hij moest het dus helemaal alleen oplossen. Het duurde een paar weken voordat hij, voor onbepaalde tijd, oppas had geregeld bij een broer van hem. Hij zocht overal maar zonder succes tot hij ten einde raad terugdacht aan de dag dat hij Sneeuwwitje voor het eerst ontmoet had. Vervuld van nostalgische gevoelens reisde hij naar de verblijfplaats van de dwergen. Die waren echter nu wel thuis en grepen hem meteen en bonden hem vast aan een boomstamstoel.
En ze leefden nog lang en gelukkig:
De dwergen riepen Sneeuwwitje naar buiten en toen ze buiten kwam rende ze op haar prins af en omarmde hem. Snikkend zei ze tegen hem, ik hou nog steeds van je maar ik ging kapot en moest weg. Gelukkig hebben mijn vrienden de dwergen me geholpen met afkicken. De prins was ook zwaar geëmotioneerd en zei. Sneeuwwitje, ik wil je niet kwijt. Maar ik kan je niets bieden, ik heb geen baan, geen paleis, ik heb niets, ik ben een slappe ellendelimg die niet eens goed voor zijn gezin kan zorgen. De dwergen hoorden en zegen het aan en beseften wel dat Sneeuwwitje nog steeds heel erg veel van de prins hield. Ze overlegden met elkaar en zeiden toen, jullie mogen met jullie gezin bij ons komen worden. Ze maakten de prins los en gingen met zijn allen naar binnen om het te vieren. Ze vierden feest met bosvruchtensap en waren toch allemaal uitgelaten en blij. Op onze toekomst, riep de prins, OP ONZE TOEKOMST, riepen Sneeuwwitje en de 7 dwergen. En ze leefden nog lang en gelukkig.
